La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Hai uns meses, un escritor internacional ao que respecto e admiro, durante unha cea cun grupo de amigos fixo unha descualificación —desa clase de xente que utiliza teléfonos móbiles—, pero engadíndolle unha historia cínica moi pouco exemplar. Confesou que un día, mentres viaxaba en tren polo seu país, onde é inmensamente popular, sentiu que necesitaba falar por teléfono, pero que deseguida se lle ocorreu unha solución: saír ao corredor, onde non sería difícil atopar un deses admiradores que o asaltan en calquera sitio para confesarlle a súa devoción, e pedirlle prestado o móbil, que seguro que tería. Tal como prevera, así sucedeu.

O mellor foi que, nada máis contar aquela historia, soou un teléfono, desta vez o dun amigo meu. Como se trata dunha persoa moi intelixente e dotado dunha forte personalidade, en vez de apagar subrepticiamente o aparato dentro do peto da chaqueta ou poñerse colorado pola situación, sacouno como se nada e púxose a falar con naturalidade.

Este tipo de poses infantís a min nunca me conmoveron: os aparatos, en xeral, están para axudarnos a facer a vida máis fácil, e se ás veces conseguen o contrario, iso non é culpa deles, senón nosa. Onte pola tarde, mentres daba o meu paseíño polo bosque, sentín o canto raro dun paxaro. Detívenme porque non conseguía adiviñar de que especie se trataba, ata que me decatei de que era o meu teléfono, que levaba con son moi baixo, case inaudible. Cando aclarei o equívoco, sentín unha alegría xubilosa, só de pensar que o timbre dun destes artefactos se puidese confundir cun paxaro, o cal o ennobreceu de repente para min. Sería moito peor se confundise un paxaro cun teléfono.

Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de marzo de 2000.