La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un xoguete xaponés

Un amigo xaponés relagoume onte un xoguete que se chama ken dama, moi popular entre os nenos do seu país. Trátase dunha especie de pequeno martelo de madeira, en forma de cruz, pintado de colores, que leva enganchada por un fío longo unha bóla encarnada cun buraco no medio. O xogo consiste en encravar a bóla na punta da cruceta. Non resulta fácil. Parece que os rapaces xaponeses, dotados de grandes doses de paciencia, practicando durante horas nas súas casas, acaban sendo auténticos expertos.

Xa lle dediquei algún tempo ao novo xoguete, aínda que sen resultados apreciables. En realidade, non conseguín acertar unha soa vez e teño serias dúbidas sobre a miña capacidade para facelo. Por outra parte, mentres o estaba intentando, veume á cabeza o enfado do meu pai unha vez que me atopou xogando cun ioió.

A cousa sucedeu cando eu xa tiña vinte anos, un día … Seguir leyendo

O caos

O domingo pola noite, como saín de Berlín con dúas horas de atraso, ao chegar a Barajas pasadas as doce, perdín o enlace con Galicia. Entón foi o caos. Centos de persoas empuxando diante dun mostrador sen que o policía presente botase unha man para organizar unha cola, mentres arredor se escoitaba unha algarabía de insultos, maldicións e ameazas. Unha señora italiana, confrontada cun piloto, home pequeno e barbudo, foi advertida por este a berros: “¡Si me tocas, te doy!” Indignado, un italiano inmenso saíu en defensa da señora, pero foi agarrado polos compañeiros. De xeito que se limitou a insultar o piloto, ao cal lle chamou “coglione” e “buffone”.

O insultado, consciente da inferioridade física, demasiado evidente, retirouse con dignidade, pero perseguido polas palabrotas do outro, que foron aumentando ata se converteren en irreproducibles. Para entón, pasara máis dunha hora e eu aínda non conseguira arranxar os meus problemas. … Seguir leyendo

Pablo Neruda na memoria

Unha das experiencias máis agradables das moitas que vivín os días que pasei en Chile foi o reencontro coa memoria de Pablo Neruda. Das variadas imaxes que un se vai facendo dos escritores queridos, hai algunhas que resultan máis resistentes que outras, pero en xeral van e veñen segundo os momentos e as circunstancias. Aproveitei as horas libres que me quedaron, para buscar na xeografía urbana da capital a floristería onde traballou Albertina, a rapaza que inspirou os Veinte poemas de amor y una canción desesperada.

A proximidade do pazo onde morrreu Allende reavivou en min recordos da época de estudante en Compostela, cando algúns rapaces e rapazas soñabamos con cambiar o mundo. Mentres esperabamos o milagre que nunca se produciu nin se producirá endexamais, iamos poñendo adornos no camiño, como se desa maneira se puidese reducir a fealdade da miseria moral que nos rodeaba.

Recordo un deses adornos: … Seguir leyendo

Méritos

Estiven lendo nunha revista americana unha ampla reportaxe sobre George W. Bush, gobernador de Texas e candidato á presidencia dos Estados Unidos polo Partido Republicano. Non sae moi ben parado. Como estudante foi mediocre en todos os niveis, desde o instituto ata a universidade. Como deportista, unha das súas grandes afeccións, tampouco foi nada do outro mundo. Polo que respecta á cultura, non parece que sexa un home a quen lle preocupen demasiado os libros. Ademais, este señor de cincuenta e catro anos de idade carga sobre as súas costas con cen penas de morte executadas sen que exercese nunca a prerrogativa do perdón.

Non só iso, senón que ademais, cando foi executada Karla Faye, a pesar de que Bush asegurou que fora un dos momentos máis angustiosos da súa vida, cunha das súas fillas enfrontada con el, posteriormente, nunha entrevista na televisión, burlouse da executada, poñendo voz  chorosa e … Seguir leyendo

Crónica dunha derrota

O mércores pola noite, coa cousa esa de que xogaba en Vigo a selección nacional de fútbol de Suecia, e como na casa son todos suecos menos eu, decidimos repartirnos: uns ao campo; o outro diante do televisor. De maneira que alá foron todos con bandeiras e gorras azuis cruzadas de amarelo a animar aos seus. Para facer vulto levaron dous ou tres reforzos: unhas rapazas e un rapaz de por aquí que aceptaron disfrazarse de nórdicos e que, polo visto, o fixeron moi ben, é dicir, que se comportaron discretamente, sen berrar.

Se digo a verdade, pasada media hora, co partido xa resolto, collín o coche e fun cear cuns amigos. Estivemos en Baredo, preto de Baiona, nun restaurante solitario, sen agobios, con todo o comedor para nós. De cando en vez, un dos camareiros dábanos as noticias dos goles. Confeso que me pareceron demasiados. Chegaban dous.

Onte pola … Seguir leyendo