por amarxedotempo | Feb 18, 2017 | Marxe
Non coñezo a ninguén que bebera máis viño e máis copas de coñac na súa vida que o Lisardito Tatarí, un vago ocorrente e simpático, encanallado no licor podre e barato das tabernas. Non era un home grande, senón todo o contrario, un miscarda pequeño e insignificante, tipo piollo. Dicía que o peor de non ter moito corpo era a falta de espazo para meterlle máis tralla polas noites, cando marchaba para a casa dando tombos polas rúas porque non lle quedaba sitio nin sequera para un groliño final. Morreu de exceso.
Non son raros estes individuos pequenos e delgados cunha capacidade desmesurada para beber ou comer. Xa teño falado aquí dalgúns tragóns de poucos quilos, peito escaso e cintura minguada, capaces de papar eles sós un cabrito enteiro, dar conta de varias tortillas de pataca ou lamber unha ducia de ovos cocidos.
Falando de desmesuras, onte saíu na televisión … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 17, 2017 | Marxe
Cando eu era rapaz, nos sermóns e nos exercicios espirituais citábase moito o escritor italiano Giovanni Papini. Unha vez, escoiteille dicir a un cura que este home, na súa casa de Florencia, tiña unha pequena estatua do demo na biblioteca, coa cal discutía en voz alta, coma se fose xente, e que ás veces arrebolaba con ela contra a parede, dicíndolle insultos, e que un día lle chamou “cabrón” e a estatua desapareceu. Don Vicente Risco, que igual que Papini escribira un libro sobre o Demo, cría nesa historia, pois estaba convencido de que Satanás andaba solto polo mundo. Mesmo tiña a seguridade absoluta de que nunha ocasión se metera con el.
A min, Papini nunca me gustou demasiado, sobre todo polo dramatismo e a paixón con que escribe, pois prefiro os escritores serenos, incluso os arbitrarios, antes que eses outros que utilizan o látego ou que pelexan coa humanidade … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2017 | Marxe
Hai uns días, escoiteille a un amigo algunhas historias relacionadas con anarquistas, que sabía moitas. Eu, pola contra, non lle puiden ofrecer case nada, porque sei moi poucas. En realidade, só tratei a un daqueles homes, o Epifanio de Sabucedo, coñecido tamén polo Seisdedos, a quen lle queimaron a casa porque dicían que escondía dentro dela, nun soto construído debaixo da cociña, os atracadores, que era o nome que na miña terra lles daban aos que noutros sitios chamaban os fuxidos e que máis tarde tamén se chamaron os maquis. Era certo que estaban alí, como me confirmou anos despois un deles, Camilo Dios.
O periodista Landeira Yrago, que sabía moitas historias compostelás, faloume varias veces dun anarquista que había en Santiago antes da guerra e que desfacía as procesións cun bote de pementos morróns, non polo bote en si, senón porque lles facía crer aos devotos e ás … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2017 | Marxe
Hai anos, paseando unha tarde por Alicante, diante de min ía unha parella formada por unha señora gorda e amoblada, chea de metais e colgantes, e un señor pequeno e delgado, de bigote breve, moreno como os mouros e vestido cunha camisa branca e uns pantalóns encarnados. Camiñaban collidos do brazo, moi xuntiños, coa muller desbordando as súas abundantes carnes sobre o corpo esquelético do home. Vistos de lonxe, debían de parecer xente tranquila, mesmo un matrimonio en boa relación.
Pura aparencia. A señora chamáballe “asqueroso” e “miserable” ao seu marido e culpábao de facerlle a vida imposible, de amargarlle as tardes dos domingos e de tratala como se fose unha verza. Todo dito sen soltalo do ganchete, apretada contra el e sen alterar o paso, igual que se andasen relaxadamente de paseo.
Mentres a muller lanzaba a súa furia, o home ía mirando para outro lado: só lle faltaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 14, 2017 | Marxe
Cando Cristina Almeida intervén neses programas de televisión nos que participa con frecuencia, antes de dicir a primeira palabra xa ten do seu lado a unha parte considerable dos espectadores. É simpática, parece honesta e non debe ser tonta: un capital. Aínda estando en desacordo moitas veces co que di, nunca nos produce a sensación de ser tramposa cos argumentos que emprega nin de defender posicións egoístas ou interesadas. A todo isto hai que engadir ademais a súa espontaneidade, pura cortesía do corazón.
O que sucede é que a cortesía do corazón, sempre tan xenerosa, ás veces non se decata de que lle dá patadas no traseiro ao rigor. Son os perigos que rondan aos simpáticos, xeralmente extrovertidos e faladores, embalados a toda marcha na carreiriña do propio discurso, conscientes de que parte da súa eficacia consiste en non calar nunca e ter resposta aberta e contundente para todo.
É … Seguir leyendo
