por amarxedotempo | Feb 23, 2017 | Marxe
Hai un par de días, cando ía de paseo por diante do convento dos padres Franciscanos Portugueses, aquí ao lado da miña casa, un crego que estaba falando cuns nenos no adro da igrexa e ao cal non coñecía de nada, saudoume moi cortés. Detívenme para responderlle, porque no saúdo del adiviñei que ía implícita unha invitación a que parase un momento, como se pretendese dicirme algo. Quería presentarse e loxicamente eu tamén me presentei. O caso foi que acabou dicíndome se me podía acompañar no paseo que supuña estaba dando. De maneira que alá fomos os dous, durante un par de quilómetros, falando e falando sen parar.
En xeral, os curas son bos conversadores e este non era unha excepción. Deseguida atopamos intereses en común, como a música. Confesoume que é un apaixonado de Bach, a pesar do cal e tendo máis de sesenta anos de idade, non dispuxo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2017 | Marxe
Cando estralou a Primeira Guerra Mundial, o poeta Rudyard Kipling, bardo inmortal do imperio británico, presionou ao seu fillo John, que daquela tiña dezaseis anos, para que se alistase como voluntario no exército do seu país. O mozo foi rechazado por corto de vista, pero o pai valeuse das súas amizades e influencias para conseguir o que pretendía: o rapaz foi á guerra. Morreu unhas semanas despois na batalla de Loos e o seu corpo non foi identificado. Kipling dedicoulle non poucos dos seus poe mas.
Recentemente, por unha serie de circunstancias felices e grazas a un meticuloso traballo, xa se sabe cales son os restos de John. Sobre eles, nunha planura do norte de Francia, unha lápida recorda que alí repousa aquel mociño, do que o seu pai sempre se sentiu orgulloso, pois estaba convencido de que morrera como un heroe.
Non obstante, non morreu como pensaba aquel: rindo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2017 | Marxe
Ao principio pensei que me estaban falando dunha tola, pero conforme avantaba a conversa non tardei en decatarme de que se trataba dunha señora normal. A historia ten que ver cunha casa e a protagonista é unha muller de idade mediana, empeñada en conseguir unha vivenda de protección oficial nun barrio determinado dunha cidade galega, nas inmediacións dun fermoso xardín público. O problema radicaba en que non tiña dereito, pois xa lle fora asignado un piso noutra parte, que polo visto non era do seu agrado.
Durante meses, a aspirante ía e viña de oficina en oficina, tratando de convencer a autoridades e funcionarios de que a razón estaba do seu lado. Pouco a pouco, a lóxica implacable dos argumentos legais foi destruíndo sen piedade a febleza das alegacións da interesada. Entón empezou a falar da saúde e dos nervios.
Nin por esas: a burocracia é o último lugar do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2017 | Marxe
Onte, ao falar aquí do Fuego Fijo y Volador, citei ao Eladio Paz Benítez, do mesmo ramo dos fogueteiros. Dixen que o primeiro deles non lle tiña moita estima ao segundo, ao cal consideraba máis partidario do ruído que da arte. Era un pretexto para non contar descarnadamente a verdade, é dicir, que se trataba de problemas de ciumes entre profesionais. O certo, non obstante, é o contrario: o Eladio Paz e o seu cuñado Chimpafigos compuñan unha parella de fogueteiros artistas, nas que o ruído, iso si, xogaba tamén un papel.
Eu oínlle dicir ao Eladio que unha bomba tiña que ter potencia, da mesma maneira que un dianteiro centro debía ter pepinazo, ou sexa, forza na perna para tirar á porta. Non me foi difícil estar de acordo cunha teoría tan razoable, baseada no sentido común, que por outra parte concordaba bastante ben coa filosofía dos nosos paisanos.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 19, 2017 | Marxe
Un día, hai xa moitos anos, un cidadán de Leipzig chamado W. Liebeschütz foi sacado da súa casa a punta de pistola e conducido a un edificio destartalado para recibir patadas, puñazos e paus durante varias horas. Posteriormente, despois de ser sometido a un fusilamento simulado, foi internado nun campo de concentración, onde padeceu os horrores que todos sabemos, excepto a morte, un requisito final que alguén impediu, quizais porque naquelas circunstancias a vida valía tan pouco que incluso se podía regalar a cambio de nada.
Moitos anos máis tarde, W. Liebeschütz escribiu un libro para falar da experiencia máis amarga de todas cantas vivira, que non foi a que pasou no campo nazi, senón outra que veu despois. Nun debate de televisión no cal participou como invitado, tivo que soportar durante máis dunha hora a insolencia dun mozo, metade encanallado e metade estúpido, que dixo que os campos nunca … Seguir leyendo
