Hai anos, paseando unha tarde por Alicante, diante de min ía unha parella formada por unha señora gorda e amoblada, chea de metais e colgantes, e un señor pequeno e delgado, de bigote breve, moreno como os mouros e vestido cunha camisa branca e uns pantalóns encarnados. Camiñaban collidos do brazo, moi xuntiños, coa muller desbordando as súas abundantes carnes sobre o corpo esquelético do home. Vistos de lonxe, debían de parecer xente tranquila, mesmo un matrimonio en boa relación.
Pura aparencia. A señora chamáballe “asqueroso” e “miserable” ao seu marido e culpábao de facerlle a vida imposible, de amargarlle as tardes dos domingos e de tratala como se fose unha verza. Todo dito sen soltalo do ganchete, apretada contra el e sen alterar o paso, igual que se andasen relaxadamente de paseo.
Mentres a muller lanzaba a súa furia, o home ía mirando para outro lado: só lle faltaba asubiar. Nada parecido a ese individuo do que falei onte aquí e que reza para non facer un disparate co coitelo das patacas. Aquel señor de Alicante comportábase dunha maneira civilizada, aceptando os insultos como a chuvia dun día de tronos. Ela tampouco debía de ser rancorosa porque pouco despois o marido parou diante dun carriño de xeados, mercou un par de cucuruchos e seguiron xuntos, cada un comendo no seu.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de febreiro de 1997.