O outro día falei aquí dun profesor corrupto que había en Ourense cando eu era rapaz. Hoxe vou falar dunha historia familiar relacionada con aquel home. Resulta que unha prima miña tivo que examinarse con el e non houbo máis remedio que levarlle o xamón correspondente, entón a única arma capaz de vencer a rixidez daquel lampantín. A pesar de que nun primeiro momento, o tipo mostrou certa contrariedade porque o aguinaldo non incluía as dúas patas traseiras do porco, aceptou unha disculpa inventada no momento e a miña prima aprobou brillantemente a asignatura.
Quixo o destino que uns días despois, xa iniciadas as vacacións do verán, o citado profesor, , improvisado ciclista polas estradas aldeanas onde un tío meu exercía de médico rural, pegara un golpe e partira un brazo. Avistado por un criado da casa cando xacía tirado no chan, este recolleuno como bo samaritano, cargou con el ao lombo e levouno a curar. Nada ata aquel momento indicaba que o escalabrado fora o profesor que lle lambera un xamón ao meu tío uns días antes. A identidade non se comprobou ata un bo quilo de gasas e algodóns limparon de sangue o estropicio da cara.
O lambonciño aquel estivo tres ou catro días na casa, acollido á xenerosidade sen rencor dunha familia bondadosa. O máis difícil de aturar, segundo me contaron sempres os que se acordaban do suceso, é que o tema de conversa preferido por aquel paxaro era a decencia e a honestidade que debían adornar, como virtudes irrenunciables, a reputación do ilustre corpo de profesores. Un golfo. Eu tiven a sorte de que non me examinei con el, pero unha irmá miña tivo que pagar o foro. En realidade, moi pouca cousa: unha simple tarxeta de visita do meu tío.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de febreiro de 1992.