por amarxedotempo | Ene 26, 2017 | Marxe
O tío Peseta foi un vello radical e terrible da miña infancia. Durante anos sentín medo diante del, non tanto polo aspecto de descomungado que tiña, como pola autoridade demoníaca de que gozaba. Estouno vendo, pequeño e rillote, no acto coloquial de impartir doutrina debaixo dun inmenso carballo da parroquia de Beiro, a non moitos metros da igrexa, fumando con parsimonia nunha enorme pipa revirada da que nunca se desprendía e pulverizando con argumentos que case me facían chorar de impotencia todo aquilo no que eu cría.
Gozaba da sona dun sabio e do predicamento dun home de ben. Estivera en América, sabía ler e escribir, e tiña participado nalgunha actividade política para xentes atrabiliarias, desas que resumen todos os males do mundo na existencia dos curas e as monxas. Oírlle falar destes, con infinidade de historias con roubos, asasinatos e preñeces, desataba en min o desexo criminal de matalo.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 25, 2017 | Marxe
Como é sabido, hai anos, os nenos tíñanlle medo aos curas e aos gardas civís. Iso era o que me sucedía a min, por exemplo, pero tamén a case todos os meus amigos da nenez. Un día, alá polos anos cincuenta, don Cesáreo, que daquela era párroco de Xinzo de Limia, estaba rezando o breviario no adro da igrexa. Nesas, cadrou pasar por alí un rapaciño pequeno que, ao descubrir ao señor abade, arrimouse todo canto puido a unha parede, esperando non ser visto, cousa que resultaba imposible. Naturalmente, o crego mirou para el.
De maneira automática, o neno, que se sentía acurralado, berrou: “¡Non te achegues a min, que te mato!” Logo fuxiu correndo. Onte pola mañá, mentres paseaba por Ourense, na porta dunha casa en obras vin un letreiro en letras encarnadas e grandes que dicía: “Ojo con el perro”. No momento, xa supuxen que non había can, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2017 | Marxe
Ese Paquiño Cebola do que falei onte aquí chamábase Francisco Janeiro polo cristián, pero el mesmo tiña asumido o alcume como propio. Dicía: “Llamar me llamo Francisco, pero mi nombre de verdad es Cebola”. Non sei de onde lle viña a nomeada, quizais dalgún episodio descoñecido da súa infancia. Falaba sempre en castelán, igual que o seu amigo Efraín, un colega da parte de Maceda, que dicía palabras como “pián”, “quialdo” e outras polo estilo. Deste último publiquei unha entrevista inventada nun periódico escolar que escribía eu só daquela e que se chamaba El Averno. Por certo que por chamarlle “faba” a un profesor recibín vinte labazadas.
A propósito de El Averno, este consistía en catro follas escritas a man, que saía os xoves en exemplar único. Foi medio clandestino ata que o meu profesor de Literatura, don Agustín Madarnás, me pediu que o lese na clase. Iso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2017 | Marxe
Hai uns días, en Ourense, durante unha proxección cinematográfica á que asistín, producíuse un longo apagón que acabou por irritar ao sector máis xuvenil da concorrencia. Amparados na escuridade, os gamberros elexiron como vítima, non sei por que razón, ao acomodador. Chamáronlle nomeadas feas e, segundo me pareceu, incluso lle lanzaron algunha cousa contra a cara, que el esquivou. Home prudente, limitouse a contestar aos agresores dicíndolles que eran uns «gandules»e uns «badulaques». Iso foi todo. Ao se reanudar a sesión, volveuse resctablecer a orde, atraídos novamente os asistentes polo contido da película, unha americanada intranscendente, pero ben feita, como ocorre case sempre co cine daquel país.
Había tempo que eu non escoitara as palabras con que o acomodador tratou de responder á agresión dos seus verdugos. En realidade, con palabras de outro tempo e supoñen unha concepción do insulto radicalmente distinta da actual. É unha concepción decente, que pon … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2017 | Marxe
Hai uns días, mentres lía no salón pola noite, xa de madrugada, reparei un momento no televisor, que estaba acendido e só nunha esquina, sen voz, traballando para ninguén. O que me distraeu da lectura foron unhas luces que chegaron ata min, procedentes da pantalla, e a continuación o rostro dunha rapaciña fermosa, duns vinte anos, que sostiña unha vela na man e que choraba a fío, pero cos músculos da cara enteiros, sen engurras, como se fose consciente de que a fondura da pena non require de ningunha teatralización engadida e que basta con chorar. A curiosidade levoume a darlle voz ao televisor para ver que pasaba.
Estaban dando, nunha desas cadeas que entran a través dos satélites, unha reportaxe sobre ese retrasado mental que executaron hai pouco nos Estados Unidos. Como sucede case sempre neste tipo de situacións, había dous bandos, o dos que protestaban contra a aplicación … Seguir leyendo
