O garda, pequeniño e gordecho, coa cabeza encaixada nos ombros, sen pescozo visible, estaba situado no medio e medio da rúa, unha avenida ancha, tranquilo e relaxado porque, coa folga, o tráfico era máis ben escaso a primeiras horas da mañá de onte. Como non había apenas xente, entretíñase sen pudor en meter o dedo no nariz, unha manobra que realizaba con fruición, mentres tiña os ollos voltos cara ao ceo, nunha actitude regalada e beatífica, de auténtico papamoscas. Naquel momento, parecía un home feliz.
De pronto, sen que se decatase, apareceu detrás del un automóbil. A condutora, respectuosa coas normas, ao ver o axente de costas, detívose a esperar que lle dese paso. A cousa íase demorando polas razóns explicadas, é dicir, porque o pracer e a falta de actividade cidadá mantiñan o home ausente, absorto na cochinada.
Cando a muller se decatou de que non a vía, pitou. Entón, sen volverse, proseguindo na faena, o garda fixo un xesto coa man libre e mandouna pasar. Nese momento produciuse a catástrofe. Quizais os nervios, un despiste, calquera cousa, o caso é que a señora, que tiña metros e metros á súa disposición, enfilou xusto na peor dirección de todas e alá foi o servidor público polo aire, destrozado polo cu, como embestido por un carneiro. A douscentos metros do suceso, unha masa de xente berraba a coro: “¡Traballo si, paro non!”
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de xaneiro de 1994.