Hai anos, nunha viaxe que fixen ás Illas Hébridas, coñecín un poeta do país que nunca saíra daquel lugar. Conversador excelente, bebedor sen pausa e coñón de grande estilo, falaba de París coma se vivise alí varios anos, ou de Nova York, ou de Florencia, ou de Trieste. Cando eu lle dixen que a praza principal desta última cidade me recordaba o Terreiro do Paço de Lisboa, o meu interlocutor sorprendeume dicindo: “¡Nome precioso, Terreiro do Paço! Non sei por que lle chaman agora Praza do Comercio”. E case de seguido, engadiu: “De todos os xeitos, Trieste é máis dramática que Lisboa”.
Faltoulle dicir que, sobre todo, polos borrachos. De ter nacido no século XVIII, aquel home sería, probablemente, iso que os ingleses chamaban “viaxeiros de cheminea”, é dicir, xente que escribía libros de viaxes sen moverse da casa. Polo visto, segundo veño de ler, vólvense levar ese tipo de libros, parece que como protesta contra a masificación do turismo. Sempre hai xente que anda ao revés da maioría. Quizais sexa necesario.
Non estaría mal escribir un libro sobre un país descoñecido. Sería unha boa tarefa para levar a cabo en tardes e noites venteadas, con moita chuvia, como a de onte, sentados á beira do lume. Foi o que fixo Mérimée, como el mesmo lle confesou a unha amiga: “Quixera recorrer España, da que falei moito e que non coñezo en absoluto”. Ata que veu, non dixo demasiadas parvadas. Logo, describiu incluso unha noite de vodas de Fernando VII, sen perdoar os detalles. Parece que os novos viaxeiros sedentarios ocúpanse agora máis das comidas que do sexo. Fan ben. É máis fácil sorprender cun prato inventado que cunha historia de alcoba.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de xaneiro de 1999.