Unha amiga miña, profesora de Ética en Oviedo, cando se ergue da cama para empezar o día, pon unha emisora de radio que se caracteriza pola agresividade dos seus contertulios. A iso das oito, asegura ela, xa teñen toda a carne picada: os inimigos pasados pola trituradora, a metade do país convertida nun monte infecto de pus, habitada por xentes encanalladas e sen escrúpulos, individuos deshonestos que carecen de conciencia moral, profesionais ineficaces e corruptos.
Despois desta zurra, na que un saco enteiro de palabras sen caridade vai e vén, coa contundencia do puño dun boxeador, da cara ao fígado e do fígado á cabeza de todos os excomungados, a miña amiga, ao chegar á rúa, marabíllase de que circulen os autobuses, de que a xente vaia ao traballo e de que non caian as casas.
Non é para menos. Non se explica ben que nun país onde hai tantos malos, queden aínda algúns xustos para contalo. Comprobeino con motivo dos sucesos da Ponte das Pías. Antes de que se coñecesen as causas, xa tronaban algúns dando por feito que a única explicación pasaba pola conciencia ennegrecida de calquera desalmado ou pola estupidez irresponsable de calquera incompetente. Pode ser. Pero tamén puidera ser un maldito, imprevisible accidente desgraciado. Non parece razoable pensar que cada vez que nos sae un gran teña que ser un cancro.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de xaneiro de 1998.