Onte vin a un home furioso. Protestaba por algo que, en principio, contemplado desde fóra, a min me parecía un problema menor: unha determinada obra de carácter público coa que o individuo non estaba de acordo. Pero facíao cunha paixón e unha emoción tan desbordadas que a calquera expectador obxectivo supoño que lle acabaría causando a sensación que a min me produciu. Quédame a dúbida, sen embargo, de se unha indignación tan absoluta e terminante res`ponderá de feito a un sentemento de ánimo paralelo ou se polo contrario non será unha sorte de comedia que eu non consigo entender.
Porque, como se pode enfadar un tanto por algo tan continxente e discutible como o motivo que lle fixo perder os estribos ao home do que estou falando? Mentres o vía berrar como un posuído polo demo, pensaba eu nos estragos urbanístcos feitos a poucos metros do l ugar onde se realizaba a protesta, sen que ninguén intervira naquela ocasión para evitalos. Máis aínda, a menos dun quilómetro do suceso, a xente bota a diario plásticos e outras porcarías no campo, parece que sen indignación organizada de ningún tipo. O motivo da furia, penso eu, debe ter algo de espúreo.
Non sería entón demasiado inxuso pensar que hai un pouco de teatro nestas mostras escandalosas de dor. Debe ser unha cousa semellante ao pranto das choronas profesionais, aquelas que ían berrar aos enterros a cambio de algo, foran cartos, roupoa opu comida. Ninguén choraba tanto nin mellor. Moitas veces, em cambio, mentres elas se desfacían a carpir, nun recuncho da casa, medio escondidos dos demais, os familiares do defunto estaban sentados nun banquiño de madeira, cos ollos secos fixos no chan e unha magoa fonda, espetada no medio e medio do corazón. Non é o mesmo sufrir que berrar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de xaneiro de 1992.