Hai algúns días falei aquí desta nova tendencia que se percibe en moitos historiadores de recompoñer por escrito unha boa imaxe dalgúns personaxes ilustres que pasaron á Historia con rasgos moi negativos. Citaba entón a algúns deles, como a raíña dona María Luísa de Parma, que polo visto foi máis virtuosa do que se ten contado; ou a dona Isabel II, que a pesar de que lle chamaba Paquito Natillas ao seu home, don Francisco de Asís, e lle cantaba por detrás cancións infamantes que aludían á súa escasa virilidade, non tiveron tan mala relación entre ambos os dous como se pensaba ata agora. A min non me parece mal.
Deste revisionismo, xusto ou indulxente, non se libran nin os casos máis desesperados, incluso aqueles que se daban por perdidos, como é o caso do emperador Tasho, do Xapón, que en realidade se chamaba Yoshihito, e que foi o avó do actual. Non hai un só libro de historia que non diga que era idiota e incapaz e que tiña mentalidade infantil.
Un historiador inglés, Sterling Seagrave, ven de botarlle un capote ao dicir que Yoshihito non sempre se comportou como un bobo e que probablemente foi vítima dunha poderosa campaña de calumnias, aínda que recoñece que ás veces actuaba dunha maneira un pouco demasiado informal para un emperador. Non sei a que actuacións concretas se refire, pero gustaríame saber se inclúe dentro desa categoría a anécdota máis famosa protagonizada por el, que conmoveu o mundo enteiro. Foi cando, en pleno parlamento, antes de pronunciar un discurso, envolveu os papeis que levaba para ler, fixo un rolo con eles e púxose a mirar para as súas señoría como se fose un telescopio.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de xaneiro de 2000.