Penso que foi na casa do Recaredo, no pequeno barrio das Quintas, un lugar da parroquia de Sabucedo, alá na Limia, onde lles entrou unha vez un raio na casa, haberá máis de corenta anos. Teño idea de que andou dando voltas polos cuartos, facendo estragos nos manubrios das portas e nos caixóns da cociña, especialmente naquel que se gardaban os coitelos, as culleres e os cubertos. Despois de causar todos estes estropicios, saíu por unha ventá que daba á horta e aínda desfixo o caldeiro do pozo.
Non sei se foi este mesmo raio ou outro parecido o que, nese paseo fulgurante pola casa, deixou a unha nena sen roupa, pero intacta, soamente cun medo horrible dentro do corpo e o resplandor da luz cegándolle os ollos durante unhas horas e un runrún insoportable nos oídos abouxándolle a cabeza para unha semana.
Historias como estas apareceron estes días nos periódicos. O luns pola noite, cando volvía para a casa no coche, a tormenta era fantástica e os raios caían cerca, de maneira que a luz do alustre e o estralido do trono coincidían nun mesmo segundo impoñente. Cando eu era neno, en situacións como esta había que rezarlle a Santa Bárbara e queimar loureiro. O outro día, en cambio, observei a moita xente detrás das fiestras, contemplando o espectáculo. Era como se o ceo se convertese por uns momentos nun gran televisor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de xaneiro de 1996.