La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Máis forte que a cabeza

Non coñezo de nada a Xabier Arzallus, aínda que nunha ocasión coincidimos nun hotel en Madrid, moi preto das Cortes, cando el era deputado no Parlamento español. Recordo que o político vasco tiña entón algún problema de tipo administrativo na recepción, pois varias veces o sorprendín protestando amablemente naquela dependencia. Teño idea de que se queixaba porque non acababan de pasarlle unha factura que quería pagar. Do que si me lembro é de que unha das veces dixo sorrindo que el era unha persoa seria.

Esa é a idea que sempre tiven del, a de ser un home serio. Teño igualmente para min que se trata dunha persoa intelixente. Iso non impide que ao mesmo tempo moitos o consideren un  fanático. Os tres riscos son compatibles, aínda que resulta inevitable que o terceiro deles, incrustado nas zonas máis profundas e rexas da personalidad, acabe impoñéndose sobre os outros dous. Puñeterías … Seguir leyendo

Adeus

Estiven en Ferrol para asistir ao enterro de Gonzalo Torrente Ballester. En vez de escribir enterro podería poñer “para darlle o último adeus”, pero tería tan pouco sentido como chamarlle cruel enfermidade ao que en realidade é un cancro. O que se fixo onte foi enterrar un home. Chamoume a atención ver tanta xente, desde autoridades ata antigos alumnos, moitos dos cales se lle achegaban á familia, emocionados, a dicirlle simplemente iso, que tiveran a Torrente como profesor e que o recordaban con agarimo. Está claro que a morte deste grande escritor converteuse nun fenómeno social. Non só polo enterro, senón tamén polos periódicos destes días.

Houbo un detalle que me sorprendeu: o aplauso espontáneo que a xente lle deu a José Saramago cando apareceu, cuberto con capa alentexana, diante da casa do concello. Parecía como se todo o mundo interpretase, sen ter os datos, o que era certo, é … Seguir leyendo

Crónica dun suceso

O garda, pequeniño e gordecho, coa cabeza encaixada nos ombros, sen pescozo visible, estaba situado no medio e medio da rúa, unha avenida ancha, tranquilo e relaxado porque, coa folga, o tráfico era máis ben escaso a primeiras horas da mañá de onte. Como non había apenas xente, entretíñase sen pudor en meter o dedo no nariz, unha manobra que realizaba con fruición, mentres tiña os ollos voltos cara ao ceo, nunha actitude regalada e beatífica, de auténtico papamoscas. Naquel momento, parecía un home feliz.

De pronto, sen que se decatase, apareceu detrás del un automóbil. A condutora, respectuosa coas normas, ao ver o axente de costas, detívose a esperar que lle dese paso. A cousa íase demorando polas razóns explicadas, é dicir, porque o pracer e a falta de actividade cidadá mantiñan o home ausente, absorto na cochinada.

Cando a muller se decatou de que non a vía, pitou. … Seguir leyendo

Torrente

Estiven en Ferrol para participar nos actos do primeiro cabodano de Gonzalo Torrente Ballester. Foi todo moi sinxelo, moi propio e digno del, pero con moitos amigos que acudiron a renderlle homenaxe na Casa da Cultura. Unhas palabras, unhas flores e unha lectura de textos do escritor feita por rapaces e rapazas dun instituto; nada máis. O resto, transcorreu na intimidade do corazón de cadaquén. Despois, un grupo pequeno fomos xantar xuntos a un lugar moi agradable e pasamos un par de horas de conversa, contando historias, algunhas delas relacionadas, como era de esperar, co escritor. Así que el estivo tamén con nós.

Para Torrente, os xantares eran unha maneira nobre de falar, á parte de que gozaba coa boa cociña e cos bos viños, incluso cos bos puros, antes de que os médicos o obrigasen a deixalos, que entón se contentaba con pedirme que lle botase o fume dos … Seguir leyendo

Ladaíñas e aburrimento

Esta señora Helena da que falei onte aquí, xa dixen que era moi xorda. En realidade non oía nada, guiábase máis ben polos labios da xente que se dirixía a ela. Aínda que entendía case todo, ás veces comprendía as cousas do revés, polo que non resultaban raras as situacións cómicas, sobre todo para os rapaces da casa. Un día, un primo meu pediulle que lle preparase a merenda e respondeulle que non había nada que ir comprar á tenda. Inocencias como esta a nós parecíannos divertidísimas e facíannos rir.

Como ocorre con frecuencia cos nenos, a risa viña nos momentos menos apropiados, de maneira especial á hora do rosario, que rezabamos na cociña da lareira polas noites, antes de cear. Ese primo meu da merenda era especialista en provocar o escándalo con xestos, mentres el se mantiña serio, coas mans dereitas.

Unha noite, como consecuencia da xordeira, ao chegar … Seguir leyendo