por amarxedotempo | Dic 26, 2016 | Marxe
Algunha vez me teño referido aquí, citando a Ryszard Kapuscinski (que por certo acaba de sacar un novo libro excelente, titulado Ébano), aos cargos que existían na corte do León de Xudá e Rei de Reis, descendente da raíña de Saba, o emperador de Etiopía. Entre os títulos da servidume imperial, estaba o Portador dos Sete Paraugas, o Lustrador das Botas de Invitados e outros similares, un dos cales era algo así como o encargado de restaurar os desperfectos que causaban os cans da casa real cando facían as súas necesidades menores nas alfombras e incluso nos zapatos de embaixadores e outros visitantes. No mundo occidental, por fortuna, xa non quedan estas extravagancias poéticas, aínda que non todo funciona coa perfección que pensamos.
Se nos fixamos na complexidade da sociedade na que vivimos, unha boa organización dos servizos que a administración presta aos cidadáns inclúe traballos que poderían ser … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2016 | Marxe
Estiven lendo nunha revista a historia dun rapaz sueco que acaba de correr unha grande aventura. Hai anos que quería subir ao Himalaia, unha empresa que poucos conseguen e para a cal se necesita unha boa condición: sobrevivir a máis de oito mil metros de altura, cando respirar se converte nun tormento por falta de osíxeno e o corpo, transformado nun saco cheo de chumbo, remata sendo un estorbo para o propio corpo, require meses de adestramento físico e mental, algunhas doses de sangue frío e moita sorte.
Para enfrontarse con éxito a unha proba tan difícil, o mozo do cal falo decidiu que a mellor preparación posible podía consistir en coller unha bicicleta e percorrer nela os trece mil quilómetros que separan Suecia do Nepal. Coa determinación teimuda dos escandinavos, puxo en marcha o proxecto e conseguiu sen máis o que pretendía.
Non só conseguiu iso, senón que agora … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 23, 2016 | Marxe
Non sei cantas igrexas haberá en Allariz, pero penso que contando as que se atopan no casco urbano e as que están nas aforas, como a de Vilanova, aínda sumarán máis de media ducia. Non está mal para un sitio tan pequeno. Hai anos, o escritor Marcial Suárez, que é daquela parte do mundo, escribiu nun libro de contos que a súa vila ocupaba o primeiro lugar de España no número de templos por católico cadrado. Era unha broma cun certo arrecendo descreído que lle causou algún desgusto por irreverente, pero sen consecuencias.
Hai tempo que a xente xa non se enfada por estas cousas, o cal se pode entender como un signo positivo de madurez ou pode ser interpretado, pola contra, como unha proba da indeferenza á que nos conduciu unha civilización que non quere saber nada con Deus. O dilema, máis que un problema en si, ten todo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2016 | Marxe
O domingo pasado estiven en Ortigueira, unha das poucas vilas de Galicia que non coñecía, para presentar un libro de contos editado pola editorial Paporroibo, que sosteñen alí un grupo de persoas con moito ánimo. Os autores dos relatos, aínda descoñecidos no mundo da literatura, son xente de todas as idades, desde nenos de trece anos ou alumnas de COU como a amiga Arantxa, ata unha señora de máis de oitenta. O teatro onde se celebrou o acto estaba abarrotado de xente e polo que puiden comprobar ao final, había tamén abundancia de autores e autoras. Pareceume que o ambiente era cordial e que os asistentes o pasaron ben.
A cousa rematou cunha cea. Tiven de compañeiro de mesa ao señor cura, cousa que agradecín, pois en xeral os cregos adoitan ser bos conversadores. Nesta ocasión tampouco me equivoquei, a parte de que ambos os dous coincidimos na afección polo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 21, 2016 | Marxe
Desde a ventá do despacho escoito unha algarabía infantil, inocente e alegre, que sobe en balbordo desde a rúa. De repente, parece como que todo o barrio se convertese nun inmenso patio escolar invadido por centos de meniños á hora de iniciar o recreo. Resulta agradable e sorprendente, porque o normal é que os ruídos da xente que chegan ata aquí sexan case sempre berros desmesurados, como de traxedia ou morte, en xeral motivados por nimiedades relacionadas co tráfico. Por iso me levanto para ver o que pasa.
Atravesando o paso de peóns, desde a Alamenda ata o edificio central de Correos, vexo a un grupo bastante nutrido de nenos pequeniños, dunha idade aproximada de cinco ou seis anos, perfectamente ordenados en filas de a tres, conducidos con paciencia polas súas mestras. Cada un deles leva un sobre na man.
Está claro que van botar a carta para os Reis … Seguir leyendo
