O outro día, cando ía pola rúa, sorprendeume unha bategada de auga que caía do ceo sen misericordia, como se fose unha versión urbana e doméstica deses tifóns mariños que se describen nas novelas de Conrad. Para ampararme, abeirei ao pé dunha casa, esperando que pasase aquela furia. Ao meu lado estaban dous rapaces novos, deses que amosan unha delgadez que un nunca sabe se vén dun quebranto da saúde ou procede da miseria, pero que nada ten que ver coa elegancia espigada dos mozos de agora.
Discutían en voz alta, aínda que non a berros; con dureza, pero sen paixón, coa mesma indiferenza que permitía que a chuvia se lles metese pola pel ata os ósos. Supoño que nos seus costumes estas incomodidades deben ser algo parecido a unha mosca que se pasea pola fronte dun home que acaba de recibir un tiro no corazón.
A conversa rematou cun aviso: “Mañá acaba o prazo. Ti verás. Se non me pagas, xa sabes o que che vai pasar”. A frase foi pronunciada con frialdade, coa dureza metálica dunha folla de coitelo de monte. O outro escoitouna en silencio, sen amosar nin preocupación nin medo nin nada, quizais coa mesma fatalidade que aceptaba que cando chove, para algunha xente resulta inevitable mollarse. Eles marcharon e eu quedei pensando que a traxedia, sacada do cine, do teatro ou das novelas é tan natural como estúpida.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de decembro de 1996.