Alá polos anos sesenta, cando eu era estudante en Santiago, un día dei unha conferencia no Liceo de Ourense, quizais das primeiras da miña vida. Non recordo moi ben o que dixen, aínda que sei perfectamente o que quería dicir: facer unha crítica, dentro do que entón era posible, sobre a situación política que se vivía en España. Ao rematar, un señor que ocupaba un asento na primeira fila pegou un salto e veume dar un abrazo ostentoso. Case seguido, cando pensou que non o escoitaba, fixo de min un comentario negativo.
Foi unha boa lección, aínda que non a última. Comportamentos como aquel aprendín despois que non son infrecuentes, mesmo me atrevería a dicir que son bastante normais. Ese convencemento non conseguiu, pese a todo, converterme nun pesimista, aínda que me permitiu catalogar a hipocrisía como un pecado divertido.
En xeral, os hipócritas non me caen mal. Cando vexo a alguén que exhibe con descaro a propia moral ou que fai ostentación da propia virtude para negar a dos demais, penso que se trata dun xogo que oculta case sempre algo que non se pode confesar. A graza está en imaxinar en que consiste. Era o que me pasaba estes días con ese novo apóstolo americano, o senador Newt Gingrich, abandeirado vociferante da rexeneración moral do seu país. Con todo, non cheguei a imaxinar que escribise libros pornográficos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de decembro de 1994.