La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O porco

De todas cantas cousas me chamaron a atención nestes días que pasei en Israel, as máis sorprendentes teñen que ver cos preceptos relixiosos e os formalismos destinados a burlalos, o cal non quere dicir que os xudeus sexan hipócritas ou cínicos. Polo contrario, deume a impresión de que son cumpridores, incluso aqueles que seguen os mandatos por razóns de tipo cultural e non por motivos relacionados coa piedade. Por exemplo, nos hoteis só se serve comida “kasher”, como din eles, ou “kosher”, como din os ingleses. Iso significa, por exemplo, que resulta imposible tomar café con leite, porque este último produto está prohibido mesturalo con carne.

Onte mesmo, cando viñamos no avión, nunha compañía de Israel, á hora de xantar, coa bandexa da comida entregáronnos un certificado no que se nos aseguraba que toda a comida era “kasher”, é dicir, que a carne procedía dun animal de dobre pezuña e … Seguir leyendo

Unha grande gargallada

Onte, mentres camiñaba cun amigo pola rúa do Príncipe, en Vigo, escoitei unha gargallada inmensa e longa, non a risa explosiva de alguén que ri de repente cunha graza detonante, senón o berro gozoso dunha persoa que se comportaba como se o mundo enteiro lle parecese unha ocorrencia xenial e cómica. Na miña vida escoitara rir a ninguén de maneira semellante. Cando o meu amigo e mais eu estabamos xa no outro extremo da rúa, a varios centos de metros, a gargallada seguía, incontenible e interminable, potentísima.

Era un home pequeno e forte, duns sesenta anos, co pelo branco, bastante ben vestido, aínda que con signos evidentes de ter algunha avaría seria na cabeza. Sen deixar de rir, amparandoa barriga coas mans, ía repetindo o nome dalgúns políticos e non sei que confusas referencias facía á maneira de votar da xente de Ourense.

O amigo que me acompañaba díxome que … Seguir leyendo

Misticismo e razón

Unha vez, hai xa bastantes anos, nunha tertulia nocturna do Café Derby, en Santiago, alguén estaba contando que o escritor lugués Ánxel Fole se sentía feliz porque tiña a seguridade de que era capaz de apagar os farois de Lugo só con pasar debaixo deles. O amigo que falaba do asunto aseguraba ademais que era certo, que el mesmo o comprobara. Entón, un dos mozos que asistía á tertulia dixo: “Sería unha casualidade”. Con frecuencia, o misticismo adoita ser simple, pero o racionalismo pode ser tamén moi inoportuno.

Sucedía nas tertulias de Valle-Inclán, segundo contan os que pasaron por elas. Ás veces, cando don Ramón se puña a falar e refería, por exemplo, historias fantásticas, sempre había xentes dispostas a poñer en dúbida, naturalmente en voz baixa, a veracidade dos relatos do escritor. Sostiñan que se trataba de cousas inventadas.

Onte publicaban os periódicos a noticia de que unha filla … Seguir leyendo

Mirar diante da mesa

O mércores pola noite, despois da charla que din no Palacio de Miramar de San Sebastián, fun cear cos organizadores a un restaurante da parte vella da cidade. Ademais de que a comida estaba moi boa, que o viño era excelente e que fumei un magnífico puro habano, tiven a sorte de que houbese, entre os asistentes, xente con boa disposición para a tertulia, que se prolongou ata preto das dúas da mañá. Un dos comensais era o novelista Luis Landero, que  conta moi ben, escoita mellor e ri con ganas as historias que lle gustan.

Escoitarlle narrar como o día que chegou a Coca-Cola á súa aldea, en Estremadura, o cura obrigou a confesar a todos os nenos antes de achegarse á praza a beber o novo refresco, resulta poético. Non menos divertida foi a versión que nos deu dunha anécdota protagonizada por Dámaso Alonso, que eu xa coñecía, … Seguir leyendo

O muro que non caeu

Onte recibín unha chamada de Berlín que se prolongou durante máis dunha hora. A amiga alemá que me falaba desde o outro lado do teléfono atopábase nun piso do barrio de Charlottenburg, moi cerca do castelo. Mentres escoitaba a súa voz, parecíame que podía percibir, aínda a través do aparato, o arrecendo do parque próximo e as pisadas silenciosas da xente que acode ao Museo Exipcio para contemplar a fermosura de Nefertiti. A nostalxia e a memoria xuntas poden facer estragos no corazón.

O que veu despois foi máis prosaico. A miña amiga contoume que a xente do Leste suspira polo muro. Agora din que as cousas non estaban tan mal como parecía e que aquela  separación de cemento lles servía de defensa. Como se ve, a nostalxia tamén vale para transformar un monstro repugnante nunha pomba inocente.

Os berlineses da outra banda soñaron tanto coas marabillas que se ocultaban … Seguir leyendo