por amarxedotempo | Nov 25, 2016 | Marxe
Cando Einstein morreu no ano 1955, os fotógrafos invadiron o seu famoso despacho do Instituto de Estudos Avanzados, en Princeton, e difundiron por todo o mundo o caos no que traballaba o home de quen se dixo que fora o científico máis importante de todos os tempos. Non foi unha sorpresa para ninguén, pois a imaxe do físico alemán con zapatos pero sen calcetíns era mundialmente coñecida, así como os pantalóns engurrados e todo canto se refería a unha indumentaria torpe e descoidada.
Hoxe vaise licitar en Nova York unha carta que Einstein lle escribiu á súa muller en 1914, na que lle impuña unhas normas intolerables. Dicíalle que se tería que encargar de que a súa roupa estivese sempre en orde, así como o estudio e o dormitorio, ademais de responder inmediatamente cando lle dirixise a palabra.
A cambio, nada, a non ser gozar da súa real presenza, pois … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 24, 2016 | Marxe
Nos últimos anos da súa vida, Gonzalo Torrente Ballester convertérase nun home absolutamente sedentario, máis por vagancia intelixente que por impedimentos de tipo físico. Para paliar as consecuencias negativas de tal costume, Fernanda obrigábao a dar pequenos paseos de cando en vez. Un deles consistía en recorrer a pé a distancia, non demasiado longa, que había entre a súa casa da Romana e un café da Ramallosa. Un día, nada máis chegar, deixouse caer na cadeira, como un fardo, e díxome botando un suspiro: “¡Estoume matando!” A min deume a risa e fíxenlle unha broma: “Se segues adestrando así, acabarás sendo un Zatopek”. Chamoume a atención que Torrente non soubese quen era este señor.
Para os rapaces da miña xeración, en cambio, Emil Zatopek foi un ídolo, incluso para aqueles que non entendiamos moito de atletismo. Era o mellor corredor de fondo do mundo, o único na historia capaz de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 23, 2016 | Marxe
O venres pola mañá atopei no aeroporto de Lavacolla ao profesor Viéitez Cortizo, que me presentou ao seu colega Santiago Grisolía, ben coñecido de todos pola súa participación no proxecto do xenoma humano. Dáse a casualidade, ademais, de que este célebre sabio preside o Consello da Cultura Valenciá. Sorte para aquel país. O caso é que tiveron a amabilidade de invitarme a xantar e alá marchamos os tres ata un restaurante do centro de Santiago que, vaia por Deus, está especializado en paellas. Por suposto non cometemos a indelicadeza de pedir ese prato para el, que é da terra do arroz, pero os dous comensais galegos non renunciamos a pedilo.
Feitas as primeiras bromas ao respecto, cando as paellas estiveron sobre a mesa, o profesor Grisolía dixo que quería probar: como se un home que estivese facendo a vendima pedise uvas de merenda. Foi o primeiro trazo de humor, de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 22, 2016 | Marxe
Dez poetas madrileños metidos nun barco, entre Vigo e Cangas, decidiron un día que o espectáculo que estaban contemplando era “fascinante”. Foi a palabra máis veces citada naquela breve viaxe literaria, seguida polo adxectivo “admirable”, de clara raíz rubeniana, que empregaba adoito Gabriel Celaya mentres comía unha mazá. Como se ve, nada do outro mundo. Un pensaría que daquel conxunto de almas exquisitas deberían saír polo menos vinte ou trinta adxectivos espléndidos. Pois non foi certo.
Uns anos despois, un velliño dunha aldea próxima a Xunqueira de Ambía, para quen o concepto de inmensidade se identificaba coas terras chás da lagoa de Antela, metido nun trance parecido ao dos señores poetas madrileños, contemplando a anchura xenerosa do mar da ría de Vigo, foi moitísimo máis orixinal ca eles. Dixo: “Se este mar fose terra, que boa leira de patacas daría”.
Dos ilustres vates coroados que aquel día ían fascinados no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 21, 2016 | Marxe
Falaba onte aquí dun rapaz americano que inventou unha filosofía para explicar por que razón colgaba aros en distintas partes do corpo. Desde logo ten que haber unha causa que leve de pronto a miles de rapaces en todo o mundo a poñer aneis no nariz e nas orellas. Ao principio parecía unha práctica circunscrita ás grandes cidades: Nova York, Londres, París, Berlín… Logo empezaron os de Madrid e Barcelona. A Vigo chegou a moda hai tempo. Mesmo na miña aldea hai xa tamén algún exemplar.
Neste último caso eu trato de poñerme na pel dun paisano de por aquí, asentado cos pés na terra segura dos seus devanceiros, que un día se atopa cun fillo que leva un pendente nos labios ou unha cresta de galo na cabeza. Non será difícil imaxinar as miradas furtivas deste home, mentres come o caldo, cara a unha cousa semellante.
Na miña vila, … Seguir leyendo
