O sábado estiven en Ferrol. Pola noitiña, pouco despois de saír do hotel para dar un paseo pola cidade, empezou a caer unha chuvia escasa e miúda que volvía máis intensa a sensación do vento frío que naquel momento sopraba do norte. Coas rúas case desertas, deixeime levar sen plan, guiado por unha curiosidade espontánea e inmediata. No oco dun comercio, tirados sobre a brancura xeada do mármore, estaban un mozo e unha moza, fortemente enlazados nun complicado lazo amoroso.
Non se movían. Máis que amarse, daba a sensación de que se consolaban dalgunha pena fonda, quizais dunha desas traxedias horrendas que agora asaltan aos rapaces cando aínda están en idade de xogar. Un señor e unha señora que pasaron diante de min rosmaron en voz audible algunhas palabras de reproche.
Fun dar unha volta polo Cantón e cando volvín, máis de media hora despois, a parella seguía alí, petrificada na mesma postura de antes. O frío ía medrando conforme se agrandaba a noite. Por esa razón, deducín que o motivo que mantiña a aquel par de rapaces cravados sobre a dureza xélida do pavimento nada tiña que ver coas urxencias primitivas do sexo, senón coa dor. Para os estremecementos da alma calquera incomodidade é cousa pequena, mesmo estar tirado durante horas sobre o chan.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de novembro de 1993.