A primeira vez que oín falar do loro Ravachol foi nunha tarde de tertulia con Gonzalo Torrente Ballester, non recordo se en Baiona ou na Ramallosa. Como el vivira varios anos en Pontevedra, coñecía moi ben as historias da cidade, que lle gustaban polo que tiñan de pintoresco e que utilizou amplamente na novela La saga/fuga de J. B. Posteriormente, tamén lle escoitei noticias do famoso loro a Víctor F. Freixanes. E hai aínda un par de días, botándolle unha ollada ao libro de Prudencio Landín que citei aquí onte, volvín bater co mencionado becho, que tantos anos despois da súa morte segue presente na vida dos pontevedreses na homenaxe que lle dedican todos os anos nas festas do Entroido.
Para os que non oísen nunca falar de Ravachol, direilles que foi un loro propiedade de don Perfecto Feijóo, boticario da máis famosa botica de Pontevedra, situada nas inmediacións da igrexa da Peregrina, amigo de Castelao e fundador dun grupo de danza. O loro chegou a ser tan célebre como o banco de pedra que había diante da botica, no que se sentou media historia de España, desde Unamuno ata a emperatriz Eugenia de Montijo.
O que máis me interesa de Ravachol, como me sucede con don Juan de la Coba, aquel ilustre toliño ourensán que inventou un globo para dar a volta ao mundo sen moverse de Ourense aproveitando o movemento de rotación da Terra, é o feito de que se trate dunha pura construción verbal. Estou seguro de que esa historia que contan del, de que un día insultou á condesa de Pardo Bazán chamándolle as catro letras, ou que avisaba ao boticario de que chegaban as prostitutas, utilizando, para referirse a elas, aquela mesma rotunda palabra que empregou para infamar á escritora, son apócrifas e pertencen ao mundo da lenda. Sen embargo, ese Ravachol existe, aínda que estea feito de palabras.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de novembro de 2000.