Unha das cousas que máis me fascinaron de neno foi un reloxo de cuco que tiña o meu tío Faustino no salón da súa casa de Allariz, na rúa do Portelo. Daquel artiluxio, que tiña unha rapaza que se arrandeaba nun bambán, non era isto o que máis me gustaba, senón o canto limpo, inconfundible e algo cómico, daquel paxaro de madeira que asomaba detrás dunha portiña e desaparecía de repente despois de dar as horas. Gustaríame ter a alma sensible dun poeta de voz melancólica para evocar aquí a felicidade que se apoderaba de min polas mañás, cando espertaba co primeiro sol entrando pola ventá e escoitaba oito veces aquel canto tan simpático.
O reloxo do meu tío, cando el morreu, acabou na miña casa, pero nunca funcionou. Nin as habilidades manuais do meu pai, que era capaz de recuperar calquera artefacto seguindo a filosofía, para el dogma de fe, de que todo ten arranxo se un dispón de tempo e paciencia, foron capaces de sacar ao cuco da gaiola e facelo cantar. Foi así como aprendín que as ledicias da nenez teñen un final.
Escuso dicir que, xa de maior, cando tiven ocasión, acabei mercando un reloxo de cuco. O que teño na casa é pequeno, pero sempre funcionou moi ben. Un día, non obstante, cansou e empezou por atrasar. Dixéronme que se podía regular de novo a través do péndulo, pero nunca conseguín resolver ese problema. Logo, seguiu facendo cousas raras, entre elas descoordinar as agullas do canto do cuco, de maneira que cando son as tres, por exemplo, pode dar as doce, ou cando marca as sete, avisar de que son as dez. Alguén propuxo xubilalo, pero a min non me importa que faga o que fai. Sería como desentenderse dunha persoa maior que perdeu a cabeza.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de novembro de 1998.