La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Deume a noticia un veciño de Xinzo de Limia, onte no Parlamento. Morreu o Zalo, compañeiro meu da infancia e da escola, amigo daqueles anos da nenez e dos que viñeron despois, xa na adolescencia. Chamábase Gonzalo Peláez, pero todos lle chamabamos polo nome familiar, ás veces incluso en diminutivo. Era unrapaz ocorrente, sempre disposto a dicir unha cousa graciosa, quizais porque dese xeito disimulaba a timidez. Non tivo unha vida fácil. De pequeno, un tranvía matou en Vigo a súa irmá Berta, que debía ter nove ou dez anos. E hai aínda pouco que perdera o seuirmán Jeromín, máis novo ca el, bo pescador de ras na lagoa de Antela, desfeito por unha arterioesclerose furiosa e prematura.

Recordo ao Zalo nas clases de Relixión, con don Cesáreo. Este cura infeliz, que estaba completamente xordo, tíñao por alumno modelo. En realidade, o que facía aquel golfante era falarlle como Cantinflas, simulando que dicía a lección, pero pronunciando frases absurdas, como unha vez que dixo: “Al final, vendrá Dios y a los buenos les dará pan con azúcar y a los malos, pan con alambre”.

De mozo era traste. Unha noite de Venres Santo organizou unha cea, na que participamos doce amigos, no escenario dun cine. Outra vez, a iso das catro da mañá, deulle unha especie de formiguillo, colleu pulo sen dicirnos nada aos demais e botou unha carreira tola por riba dunha fila enorme de coches, subindo pola parte do motor do primeiro e baixando polo maleteiro do último. Co tempo, converteuse nun home serio e algo reservado, pero sen perder o humor. A última vez que o vin, foi en Panxón: estaba nunha terraza co seu primo Carallito. Fíxome rir bastante, coma sempre. Non o podo concibir coa seriedade da morte na cara.

Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de novembro  de 1999.