Alá polos anos cincuenta, durante unha festa nocturna na casa do escritor americano William Burroughs, na cidade de México, a muller deste, que estaba completamente borracha, puxo un vaso na cabeza e desafiou ao seu home para que disparase como se fose Guillerme Tell. O novelista, que non bebera, colleu a pistola, apuntou o mellor que puido e meteulle unha bala entre os ollos. Máis tarde diría que o punto de mira tiña un defecto. Esa desculpa e uns poucos subornos foron dabondo para que a cousa quedase en nada.
Desde entón, Burroughs asegurou sempre que aquel suceso foi determinante para que el se convertese en escritor. Podo dicir que nesa confesión se baseou tamén a miña vella decisión de non lelo nunca, unha conducta emotiva que algúns amigos me teñen reprochado algunhas veces; onte mesmo, sen ir máis lonxe.
Naturalmente, non se pode xulgar unha obra que se descoñece, pero un ten dereito a cultivar os seus prexuízos. Cada vez que vexo un libro de Burroughs, sinto unha repulsión instintiva tan forte que non estou disposto a renunciar ao pracer moral que me causa. Aínda que debo confesar que nunha ocasión sucumbín: foi para ler unhas cartas do personaxe, escritas desde Tánxer a uns amigos. Nunha delas contaba como contratara a dous rapaciños para que se sodomizasen diante del. El mesmo se chamaba vello repulsivo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de novembro de 1994.