La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Nome de muller

Escoitei onte na rúa unha señora que berraba por alguna rapaza chamada Helena Susana. Case no instante, despois de oír ese nome, que me sorprendeu, vin unha pequena que acudía correndo, saltando feliz. Era unha meniña de catro ou cinco anos, redonda e gordecha, tipo repolo inflado, vestida en plan vaporoso. Chamábana, non para rifarlle, como pensara eu nun principio, senón para darlle a merenda, como non resultaba difícil imaxinar. Polo aspecto saudable da nena, as viandas debían ser ricas.

Estiven observando a escena durante uns poucos minutos, fascinado polo apetito con que se aplicaba a rapaza a consumir un deses produtos graxos e azucrados, tipo iogur, que tanto lle gustan ás nais para darlles de comer aos seus fillos. Había tal gozo no enzoufe dos labios, que resultaba unha delicia.

Supoño que unha mocosa que come con esa alegría, cantando e batendo as palmas de contenta, está destinada a … Seguir leyendo

¡Viva don José!

Nas vilas e aldeas de Galicia sempre houbo o costume de poñer unhas nomeadas intelixentes, crueis e expresivas. Eu recordo algunhas que me seguen chamando a atención por raras e graciosas: “Cero-quince”, “Seis-reás” e “Merda-de-defunto”.
Nunca souben en que motivo se baseaban, porque eran herdadas e viñan de vello. Sei, en cambio, de onde procedía “Viva don José”, que levaba un pobre home, medio mequetrefe e algo langarillas, empregado dunha fábrica que rexentaba un individuo con aquel nome.

As persoas que teñen o viva fácil non son de fiar. En Ourense había un empregado de sindicatos que estaba especializado en darlle os vivas a un gobernador civil que morría por eles cada vez que tiña unha intervención pública. Sabedor da debilidade tonta do mando, o subordinado decidiu compracelo e sacarlle algo de proveito. Foi dos primeiros que se apuntaron á democracia.

Agora, na China, aparece un individuo, que polo visto … Seguir leyendo

Un aguia quizáis

Hai moitos anos, tantos que prefiro ignorar a brutalidade insolente do número, un día asistín en Ourense a unha conferencia de don Vicente Risco, do asunto da cal non recordo nada máis, e moi vagamente, que trataba dalgún problema relacionado coa arte románica. O caso é que ao rematar, cando un pequeño grupo de persoas das primeiras filas se achegou ao conferenciante para felicitalo, escoitei a voz do escultor Faílde, que presumía de bruto, dicindo: “Don Vicente, nunca sospeitei que soubese tanto”.

A verdade é que Risco era tan natural e sinxelo que podía dar a impresión de non ser un sabio, nin sequera do tipo dos despistados, como ocorría nos banquetes, cando se puña a arrapañar as migas de pan do mantel e a súa irmá lle dicía moitas veces que nunha vida anterior seguramente fose galiña.

Onte empezamos en Ourense, no mesmo edificio onde Faílde quedara sorprendido naquela … Seguir leyendo

O voto do ceo

Por Vigo andaba estes días unha señora vestida con cordóns de hábito, non sei se do Nazareno ou doutra advocación calquera, que levaba na man unha foto do candidato socialista e unha estampa de Santo Antón. Ignoro que efecto puideron ter as oracións desta muller nos resultados electorais, aínda que sospeito que non demasiado. Dáme a impresión de que Santo Antón é pouco santo, con perdó n, para contrarrestar as boas relacións que a dereita ten coa Gloria desde hai séculos.

Sei de xente que esperaba que no día de onte se abrisen as comportas do ceo e chovese a Deus dar, igual que sucedeu nas últimas semanas. A chuvia, polo visto, estaba en contra dos intereses do Partido Popular. Pois en Vigo non choveu. Neste caso concreto, a elección do ceo parece que foi bastante explícita: votou por Fraga.

Iso era de esperar. Non imaxina un a Corte celestial … Seguir leyendo

Trancazo

O venres pasado, como comentei aquí, fun a Trives para participar nun congreso e comín unha perdiz. Non dixen, en cambio, que tamén pillei un trancazo. Acostumado como está un a non padecer catarros nin outras limitacións de saúde, custa aceptar que o corpo teña estes fallos e que non nos permita facer unha vida normal. De xeito que levo un par de días sen pegar golpe, incapaz de ler ou de escribir, sen ganas sequera de poñerme a mirar pola ventá e papar a mosca, afección que non require esforzo, pero que non se pode practicar con proveito e con pracer, segundo comprobo, máis que cando se está ben. O único que procede en circunstancias así é durmir, aínda que isto tamén cansa, e bastante.

Eu creo que o catarro o apañei na porta do restaurante, cando saiamos de cear. Unha señora amable e simpática preguntoume entón como andaba … Seguir leyendo