Onte vin un can paseando pola rúa cunha sombrilla na boca. Naturalmente, non levaba a sombrilla aberta, como se fose unha señorita doutro tempo, senón pechada, igual que se portase un pau ou un periódico. En realidade, tratábase dunha monada de periquito. O caso é que o animal camiñaba coa cabeza erguida, todo aparente, cunha soberbia algo parva, como se estivese facendo unha gran cousa. Visto desde fóra, quedaba ridículo. Eu creo que un can que se precie non se comporta desa maneira.
Cando eu cobrei o meu primeiro soldo como profesor, hai anos, tiven que ir á caixa do Instituto de Ourense, no barrio da Ponte, fóra do horario escolar, pola tarde. Ao entrar no patio botouse a min un can enorme, que me puxo as patas dianteiras sobre o peito e me mantivo inmobilizado ata que me veu rescatar o señor Bermúdez.
Ao sentir o alento do animal preto da gorxa, pensaba que un can serio como aquel, con aspecto de lobo, nunca morde: conténtase con paralizar a vítima. O peor son eses cans bolboreta, como o que vin onte con sombrilla, que non teñen carácter e acaban sendo os peores. Estou seguro de que aquel día do que falo, se en vez do bicho potente que me tocou en sorte me chega a saír un madamita saltimbanqui como este, unha parte do meu primeiro soldo o tería que gastar, polo menos, en mercar uns pantalóns novos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de outubro de 1994.