Onte falei aquí de Tamara, unha amiga rusa a quen coñecín hai anos en Moscova e coa que viaxei por distintos lugares da antiga Unión Soviética, incluída a súa cidade natal de San Petersburgo. Foi ela quen me levou a visitar a tumba de Boris Pasternak, o piso de Dostoievski e a casa de campo onde viviu Leon Tolstoi. Falaba un español cantarín, como de cristal, e miraba cos ollos tímidos dunha muller intelixente e culta, chea de dúbidas sobre si mesma. Tardou en dicirme a verdade: que non lle gustaba o sistema no que vivía. E tardou aínda máis en confesarme a súa amargura: que non sentía que tivese un futuro por diante. Polo demais, aprendera a vivir coa súa resignación, coas súas limitacións, coa súa pintura e a súa melancolía.
Daquela, era imposible atopar produtos atractivos nas tendas soviéticas. Tanto que os pantalóns vaqueiros chegaran a converterse na obsesión das rapazas novas, da mesma maneira que osmozos soñaban con camisetas americanas, canto máis cheas de letras en inglés, mellor. E todo o mundo, tanto mozos como vellos, aspiraba a poder mercar algún día unha gravadora ou ago así.
Ese tipo de roupa estranxeira ou de artefactos electrónicos só se podían adquirir nunhas tendas especiais para turistas, vedadas aos nativos, nas que se admitía exclusivamente o pago en dólares. Entón, eu cometín un pecado, que consistiu en ofrecerlle a Tamara, que fora a miña intérprete abnegada durante un mes enteiro, un obsequio a elixir entre as marabillas occidentais que vendían nunha daquelas tendas: radios, gravadoras, calculadoras, máquinas de xogar aos marcianos, reloxos, plumas e outras cousas semellantes. Sen dubidar un minuto, ela sinalou co dedo o que quería: as poesías completas de Anna Akhmatova.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de outubro de 1999.