Alá polos setenta púxose de moda dicir que as árbores e as plantas sentían como as persoas. Foi entón cando apareceron pequenos grupos de fervorosos da nova doutrina que lles falaban ás flores ou que lles puñan música ou que incluso lles daban abrazos e bicos. Por aquela época, eu vin nun parque de Berlín unha pandilla de rapaces e rapazas adolescentes, dirixidos por un señor delgado de pelo roxo, con aspecto de cura, vestidos de carnaval ou de festa, que lles facían caricias a unhas árbores vellas, parece que acometidas dunha enfermidade que os expertos do concello trataban de combater, ata aquel momento sen éxito, con productos químicos.
Non recordo en que lugar dos EEUU, nun dos campus universitarios da costa Oeste, que daquela acollían revolucionarios culturais de todo o mundo, púxose de moda tamén durmir nos parques e xardíns para facerlles compañía pola noite a toda clase de vexetais. Mesmo había quen, antes de deixarse dominar polo sono, lles contaba contos, igual que se fosen nenos. Ridículo á parte, non estaba mal. Iso non quere dicir que un se deixase seducir por tales doutrinas, a pesar de ter o convencemento íntimo de que os vexetais senten. Digo isto porque o outro día notei que unha buganvílea que temos no xardín estaba triste.
Quen estea acostumado a andar entre flores e plantas sabe a que cousa me estou referindo: ese aspecto caído que presentan ás veces, como se lles faltase a vida. O caso é que por medo a que morrese, trouxen á señora que ma vendeu, para que me aconsellase. Chegou, quitoulle as follas secas, arrabuñou o tronco cunha uña, cavou na terra de arredor e dixo que tiña sede. Pois era certo, porque lle botei auga e está mellor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de outubro de 1997.