La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Historias de vampiros

Nunha librería vexo un individuo gordo e suorento pegado aos andeis onde se exhiben os libros de misterio. Está nervioso. Ten na man un exemplar cunha portada escandalosamente coloreada. Pola compulsión con que pasa as páxinas, resulta evidente que busca algo. Picado pola curiosidade, colócome en posición apropiada para averiguar o título do libro, pero as mans enormes do mozo non me permiten ver outra cousa que a palabra “vampiro”. Non consigo comprender a razón de tanto nerviosismo.

Escoiteille dicir unha vez a Cunqueiro que o peor vampiro de todos é o “bragado”, do cal chegou a haber varios centos en Galicia, un deles moi coñecido na comarca de Lemos alá por principios do século XIX. Presentaba a anomalía de ter vinte e tres dentes, e non vinte e catro, o cal convertía a súa mordedura en mortal, parece ser que por unha cuestión relacionada co dente impar, infinitamente velenoso.… Seguir leyendo

Cousas da técnica

Cada vez que abro o ordenador no que escribo, aparece na pantalla un cadro que me pide que poña o meu nome. Segundo me explicaron os que saben disto, trátase dunha medida de precaución destinada a que ninguén poida entrar na miña intimidade, o cal, se digo a verdade, non me importa demasiado, pois non gardo secretos de ningún tipo. Onte, mentres pensaba no artigo de hoxe, decidín comprobar, máis que nada por divertirme, se a citada barreira protectora servía de algo, e puxen un nome distinto do meu. Resultou que o ordenador abriu como se nada, de maneira que me decatei de que se trataba dun farol. Chamei por teléfono a un amigo que domina estes asuntos e díxome que iso era raro.

Empezo a pensar que nestas cuestións da informática, da técnica e da electrónica hai moito conto. A un escritor arxentino que vivía en Madrid hai uns … Seguir leyendo

Un castigo exemplar

Coñezo unha profesora que dá clase a nenos pequenos e que debe ser unha santa. Xa sufriu dúas mordedelas. Nunha ocasión, sen que mediase motivo aparente, un dos rapaces, precisamente o máis gordo de todos, achegouse a ela, que é miudiña e non ha pesar moito máis de corenta quilos, e largoulle unha dentada nun brazo que a punto estivo de reducirllo en bastantes gramos. O peor do asunto, segundo me contou, é que non conseguía desprenderse dunha boca que apertaba coa forza da mandíbula dun can.

Unha vez librada daquela especie de touro en miniatura e despois de pasar por unha clínica para aliviar a dolor que sentía, impúxolle o castigo correspondente a aquel bichiño a medio civilizar. Tratábase, non de vingarse, como é lóxico, senón de facerlle entender ao neno que un non pode facer todo canto quere.

A profesora, moi preocupada por non equivocarse na sanción, marchou … Seguir leyendo

Un recordo alicantino

Acabo de chegar a Alacant para dar unha conferencia na universidade. Baixei do avión e vin dereito ao hotel porque van ser as dez da noite e aínda teño que cumprir con esta grata tarefa de cada día. A última vez que estiven por aquí foi polo mesmo motivo: unha charla non recordo ben en que lugar. Naquela ocasión fórame buscar ao aeroporto o organizador dos actos, que nada máis velo, xa me deu mala espiña. Era un deses charlatáns comemundos, simpático e desenvolto, que presumía de influencias e amizades.

Pagoume cun cheque sen fondos a conferencia, os billetes de avión e dúas noites nun hotel, ademais dunha cea á cal me invitou el para presentarme a unhas suecas e que tamén paguei eu. Como xusto castigo, a conversa desenvolveuse no idioma das rapazas e o personaxe acabou aburríndose como un oso.

Dous anos despois, un veciño que viña de … Seguir leyendo

Un adianto de cinco anos

A finais de xaneiro do ano 1989, pronto vai facer cinco anos, escribinlle ao secretario da Real Academia Galega, Marino Dónega, solicitándolle as fotocopias dun documento que necesitaba con urxencia. Non me chegaron. Naturalmente, reclameinas por teléfono, pero co mesmo resultado. A pesar das protestas que en favor da súa inocencia me fixo o meu amigo, moitas veces nos temos rido ambos os dous a conta daquel suceso.  A risa del sempre a interpretei como unha pícara aceptación tácita da súa neglixencia.

Estaba equivocado. O sobre coas fotocopias, remitido por correo o día 1 de febreiro de 1989, segundo consta no cuño regulamentario, acaba de chegarme cinco anos despois. Trae a dirección correctamente posta, os selos correspondentes, non lle falta nada. Ignoro por onde andou durante todo este tempo.

Por curiosidade, non por sentirme prexudicado, fun preguntar a Correos. Unha señorita, coa seguridade que outorga ese parapeto militar que ás … Seguir leyendo