por amarxedotempo | Sep 20, 2016 | Marxe
Moitas persoas aínda se acordarán daquel toliño que no mes de setembro do ano 1968, durante a presentación do ballet ruso de Moiseiev na ópera de Nova York, lanzou unha bomba contra o patio de butacas. Chamábase Víctor Vancier. Por aquel e outros actos semellantes, pasou varios anos no cárcere, que non serviron para educarlle o temperamento explosivo que o levaba a arranxar o mundo a petardazo limpo, pero que lle valeron en cambio para aprender que debía cambiar de vida e de nome. Agora chamábase Ben Pesach.
Convencido de que as bombas resolven pouco e que ademais se pode acabar preso por culpa delas, o personaxe montou unha emisora de televisión en Nova York. Varias veces á semana dedícase a dicir que os negros lle dan noxo e que os israelís debían matar o primeiro ministro Isaac Rabin, por repulsivo e baboso.
Cando lle preguntaron se non tiña medo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 19, 2016 | Marxe
Hai xa bastantes anos, unha noite vin aquí, en Times Square, unha escena que, durante uns segundos, me tivo na dúbida de non saber se estaba contemplando a realidade ou asistía a algún tipo de ficción cinematográfica. Un grupo numeroso de policías, non menos de doce, chegaron correndo desde todas as esquinas da praza, pistola en man, e lanzáronse contra un rapaz, tamén armado, ao que derrubaron violentamente e mantiveron coa cabeza contra o asfalto, ata que chegou un furgón e o meteron dentro.
Non se trataba dunha película, senón dunha detención. Como di un amigo meu americano, en Times Square calquera cousa é posible. O que eu non podía imaxinar era o que me sucedeu onte pola noite, cando camiñaba por alí cuns amigos para buscar un sitio onde cear. De pronto, un señor parou diante de min e díxome: “¡E que fai vostede aquí, en vez de estar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 18, 2016 | Marxe
Un dos rapaces máis listos que había na miña vila, segundo contan aínda hoxe as persoas maiores, era un tal Pereda, a que eu non coñecín, pero do cal oín falar moitas veces. Membro dunha familia con moitas bocas e poucos recursos, desde neno amañouse para gañar a vida a base de intelixencia e enxeño. Facía de todo, o mesmo que fose repartir periódicos sen moverse do sitio, valéndose dunha cuadrilla de amigos da súa idade, que montar consulta de bruxo nas feiras, especializado unicamente en asuntos de amor.
Algunha vez pensou en estender o negocio á cura de animais, pero a morte dunha vaca avisouno a tempo de que se trataba dun asunto complicado e perigoso, sobre todo cando o propietario se decatou de que o remedio que lle recomendara, metido nun saquiño perfectamente cosido, non era máis que po de tella picada. Entón meteuse a escribir cartas por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 17, 2016 | Marxe
Onte pola noite asistín a unha discusión delirante, pero admirable polo enxeño que durante máis dunha hora despregaron os dous interlocutores, ambos ben estimulados pola colaboración beneficiosa dunhas doses de licor xenerosamente inxeridas. O debate, quizais soamente un xogo, versaba sobre san Buenaventura e o número de alas que polo visto tiña. A discrepancia reducíase fundamentalmente a un asunto de cantidade. Non cheguei a comprender a importancia de que aquelas fosen sete e non oito.
Convertido en espectador mudo, non me atrevín tampouco a intervir, consciente das dificultades de encaixar a miña opinión naquela metáfora enlouquecida de disparates. O que eu quería saber era por que causa o santo obxecto do litixio, que non tiña a condición de anxo, posuía en cambio alas.
Na arquitectura impecable da disputa, a miña pregunta podería soar como unha provocación. San Buenaventura tiña alas da mesma maneira que Dalí se vestiu un día de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 16, 2016 | Marxe
Por fin levantou a néboa e a xente parece que recuperou a alegría, pois onte, nas ponencias dos escritores, aquí na Casona de Verines, abundaron as intervencións pesimistas. Case todos os participantes falaron, en ton de queixa, de que se le pouco, de que os suplementos culturais dos periódicos non fomentan a lectura e doutros derrotismos semellantes. Eu dixen que non estaba de acordo e que non entendía por que os escritores nos empeñamos en que a literatura lle teña que gustar a todo o mundo.
Onte pola mañá, ignoro se pola influencia beneficiosa do sol e a claridade azul do día, houbo humor e unha dose razoable de optimismo. A min gústame máis así, pois estou convencido de que os escritores somos máis divertidos e máis eficaces cando perdemos solemnidade e nos tomamos un pouco de broma a nós mesmos. O resumo da nova actitude veu na frase dun … Seguir leyendo
