Hai uns días, nun coloquio literario, despois de estar falando durante dúas horas, alguén pensou que eu era outro escritor. Pacientemente aturei una bronca que non ía dirixida a min, pero que me divertía, ata que por fin, para aclarar a situación cunha anécdota, citei o nome de Carson McCullers, o cal aumentou aínda máis a confusión, entre outras cousas porque ningún dos meus interlocutores coñecía o nome da escritora americana. Entón, co fin de informalos do xeito máis claro posible, preguntei se algún dos presentes lera as memorias de John Huston, nas que contaba una fermosa historia da novelista. Ninguén as lera, pero tampouco ninguén coñecía a Huston.
Aproveitei entón para falar de cine, de películas como A raíña de África e incluso dunha historia durante a rodaxe desta última. Cando un leopardo ferido atacou a un grupo de cazadores e marchou cun neno na boca. Metido na faena, ata me permitín ilustrar ao meu público, maioritariamente feminino, das diferencias que hai entre o comportamento do león e do leopardo, sobre todo no momento de atacar as súas vítimas. A literatura ten estas vantaxes: serve para contar cousas de caza sen saber nada do asunto.
Ao final, durante a cea que seguiu ao coloquio, seguimos falando e volvín citar a Carson McCullers, pola cal confesei una longa e fervorosa admiración humana e literaria. Cando me despedín, xa na porta do ascensor, convencido de que algo da semente deixada acabaría dando o froito dalgunha lectura, una das rapazas que máis atenta e calada estivera, achegouse a min cunha axenda aberta e díxome: «Non che importaría escribirme aquí o nome da muller esa que traballou na película que contaches do leopardo?».
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de setembro de 1989.