por amarxedotempo | Ago 21, 2016 | Marxe
No ano 1931, Stalin mandou derrubar a catedral de Cristo Redentor para erguer, sobre o solar que o citado templo ocupaba desde o século XIX, o palacio dos Soviets, unha mole de máis de trescentos metros de altura rematada cunha estatua de Lenin de outros cen. Non sei por que razón, aquel proxecto faraónico nunca se levou a cabo. Finalmente fíxose algo bastante máis modesto, unha piscina. Pero pouco despois da caída do réxime comunista, a catedral volveuse reconstruír e custou uns douscentos millóns de dólares, que pagou case enteiros o goberno.
Eu estiven visitando a nova catedral recentemente, na miña última viaxe a Moscova. Estaba chea de fieis, persoas educadas no ateísmo desde a súa infancia. Pareceume un símbolo transparente da inutilidade e o fracaso dun sistema que teoricamente naceu para facer a xente máis feliz e que en realidade encheu o país de desgraciados. Entre eles, eses rapaciños … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 20, 2016 | Marxe
Unha amiga francesa que está veraneando en Panxón, Louise Roux, dime que non soporta esa nova maneira de matar moscas que consiste en asalas nuns aparatos electrónicos que agora se ven en moitas cafeterías e restaurantes, e que cada vez que atrapan unha vítima desprenden un ruído característico, como de carne queimada, que resulta tan desagradable como se un presenciase no inferno os tormentos dos condenados. Aínda que as moscas a min non me son simpáticas, non obstante estou de acordo coa miña amiga.
As diferenzas na discusión xorden cando ela defende aquelas vellas tiras de papel que se penduraban do teito e que funcionaban cunha especie de pegamento no que os pobres bichos quedaban prendidos polas patas. Ademais do espectáculo en si, que tiña un aire triste de miseria guarra, supoño que debía ser bastante cruel.
Outro amigo presente na conversa infórmanos de que o último procedemento para loitar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 19, 2016 | Marxe
Foi unha impresión tan forte a que recibín daquela, que agora mesmo, moitísimos anos despois, podo recordar con todo detalle as circunstancias en que se produciu. Non sei cal sería a miña idade, pero seguro que era pouquísima. Estaba na Praza Maior de Xinzo de Limia, collido da man de Maruxa, a rapaza que me coidaba e me sacaba a pasear e que acabou sendo como unha nai para min, mirando uns coellos brancos que daban a sorte polo procedemento de meterse nunhas celas pequeniñas, marcadas con números. Non debía interesarme demasiado o espectáculo, porque estaba máis ocupado no drama que acababa de descubrir.
De pronto, non sei como nin por que, decateime de que a morte tamén sería un día para min. Ata entón, nunca pensara que me podía afectar, en parte porque tiña a idea estúpida de que só morría a xente enferma e eu estaba convencido de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 18, 2016 | Marxe
Estiven lendo un informe que recolle as declaracións de distintos automobilistas implicados en accidentes de tráfico. Unha boa parte deles explican o suceso desde un punto de vista máxico. Por exemplo, un que asegura: “Un coche invisible saíu da nada e desapareceu”. Outro di: “Cando cheguei ao cruzamento, apareceu de pronto un stop que antes non había e non puiden parar”. Un terceiro afirma: “Estiven todo o día comprando plantas e cando cheguei ao cruzamento, un arbusto xurdiu de repente e non puiden ver o coche que viña”.
A ese mesmo capítulo pertence a declaración dun señor que dixo que viu “como un poste se ía achegando cara a min e cando fixen unha manobra para apartarme do seu camiño, choquei frontalmente”. Ás veces, a culpa é dos peóns, como no seguinte caso: “O peón chocou contra o meu coche e acabou meténdose debaixo”.
O dos peóns culpables é bastante … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 17, 2016 | Marxe
Na televisión puñan unha película de guerra. De pronto, na pantalla apareceu un avión que polo ruído do motor e o ronsel de fume que deixaba, víase ben que tiña problemas. No rostro do piloto, que presentaron uns instantes en primeiro plano, pintábase a angustia dunha traxedia inevitable. Finalmente, o aparato picou en barrena e precipitouse en torniquete contra o chan, provocando unha explosión pavorosa. Entón, unha velliña que estaba vendo a película, volveuse e dixo: “Ese caeu aí cerca”.
Explicáronme que a señora tiña a idea de que a televisión era unha ventá e que todo canto ocorría na pantalla era como se ocorrese do outro lado. Respecto dos locutores, estaba convencida de que a vían e a escoitaban, por iso contestaba sempre de maneira moi educada cada vez que dicían “bos días” ou “boas tardes”. Noutras ocasións reclamaba silencio para evitarlles o bochorno de non seren atendidos.
O … Seguir leyendo
