Agora mesmo, cando escribo estas liñas, estou cuns amigos nas illas Cíes, rodeados de néboa por todas partes. Á nosa beira, por babor, temos un barco de vela francés cheo de xente, unas dez persoas que comen en silencio na cuberta. Unha rapaciña nova, de pelo loiro e bañador azul, vai e vén entre proa e popa, como buscando algo. Pasados algúns minutos, dáme a impresión de que a mociña non busca nada, senón que amosa con xenerosidade a súa beleza, da que parece estar moi contenta. Non está mal, pero a tarde vese tan borrosa que o escaparate elixido para facer a súa exhibición resulta inadecuado por falta de público.
Tampouco se trata de aplaudir. De maneira que nos poñemos a comer nós tamén e deixamos a guapa sen público. O xantar é modesto, pero moi saboroso: unhas patacas sen pelar, cocidas con auga de mar e mesturadas despois con bonito, cebola e tomate. No mar case todo sabe a gloria. Pola emisora escoitamos a alguén que se atopa en Aldán e que invita a uns amigos a compartir con eles unha pota de callos. Nisto de comer, cada un ten os seus gustos, pero xantar callos no mar a min paréceme un exceso. Desde logo, entre a moza que vai e vén pola cuberta do barco francés e ese banquete un pouco bruto do que falan pola radio, hai unha diferenza semellante a aquela que se pode dar entre unha flor e un grelo. Iso estaba pensando eu cando, ao meu lado, alguén avisa que se achega un buque fantasma.
Miro por estribor e iso mesmo parece: un barco grande que pasa preto de nós camiño de non sei onde. Por un momento, o ambiente adquire unha tonalidade misteriosa e poética. Pero desde Aldán seguen repetindo a invitación para comer os callos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de agosto de 1997.