Na televisión puñan unha película de guerra. De pronto, na pantalla apareceu un avión que polo ruído do motor e o ronsel de fume que deixaba, víase ben que tiña problemas. No rostro do piloto, que presentaron uns instantes en primeiro plano, pintábase a angustia dunha traxedia inevitable. Finalmente, o aparato picou en barrena e precipitouse en torniquete contra o chan, provocando unha explosión pavorosa. Entón, unha velliña que estaba vendo a película, volveuse e dixo: “Ese caeu aí cerca”.
Explicáronme que a señora tiña a idea de que a televisión era unha ventá e que todo canto ocorría na pantalla era como se ocorrese do outro lado. Respecto dos locutores, estaba convencida de que a vían e a escoitaban, por iso contestaba sempre de maneira moi educada cada vez que dicían “bos días” ou “boas tardes”. Noutras ocasións reclamaba silencio para evitarlles o bochorno de non seren atendidos.
O aspecto da señora, pulcra e digna, transmitía alegría e serenidade. Apoiada sobre a empuñadura de prata dun elegante bastón tiña un aire de muller antiga, como sacada dun camafeo. Non estaba esclerótica nin tola, pero tampouco lle era posible pola súa idade entender algúns adiantos ocorridos nos últimos anos da súa vida. De maneira que se pode dicir que, respecto da técnica, esta dama vive nunha inocencia doutro tempo, cando a maxia non procedía dos aparatos, senón da propia imaxinación.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de agosto de 1992.