O outro día fun cun amigo á Coruña no coche del. Poucos minutos despois de saír de Vigo, antes de chegar a Pontevedra, decateime de que corría bastante. Era unha impresión clarísima que eu tiraba dunha observación moi simple: o noso auto devoraba a todos os demais que se lle puñan diante, aos que superaba como un lategazo, e por outra parte, unha ollada aos laterais da autoestrada evidenciaba que as árbores, as matogueiras e os terrapléns pasaban a unha velocidade capaz de producir mareos. Nun momento mirei para o contador de quilómetros e comprobei que circulabamos a cento noventa por hora. Non obstante, non tiña a sensación de ir en perigo.
Dunha maneira discreta deille a entender que corría demasiado. Díxenlle exactamente: “Gústache correr”. A miña sorpresa foi cando me respondeu que non. Dixo: “Normal”. Despois dun par de minutos, aclareille: “Vas case a douscentos por hora”. Dun xeito instintivo, como quen para un golpe, meteu o freo e soltou unha palabra grosa.
Contoume entón que non vía ben o cadro de mandos. Logo, normalizada a velocidade, que pouco a pouco foi aumentando de novo ata situarse nun punto semellante ao anterior, só un chisquiño por baixo, aceptei a situación e non volvín aludir ao problema, en parte por non molestar, pero en parte tamén porque a condución era correcta e segura, o coche grande e confortable, e eu non sentía medo. Foi el, non obstante, quen seguiu falando do asunto. Díxome que vía mal de cerca e que ás veces corría máis do que pensaba, pero que non se daba conta. Rematou cun comentario: “Calquera día vanme botar unha multa”. Pareceume unha mostra dun optimismo absoluto. Eu diría máis ben que calquera día se pode matar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de xullo de 1998.