Desde hai un par de días coincido cun señor polas mañás, á hora do café, nunha cadeira do centro de Vigo. Chega nun coche, báixano nunha cadeira de rodas e colócano na terraza, diante dunha mesa. É un home inválido, cunha man retraída por unha parálise superada con dificultades. Unha vez que está no seu sitio, acende o primeiro cigarro, que lle vai servir para acender o seguinte e todos cantos se poden fumar durante varias horas seguidas, sen parar un segundo. Logo pide unha copa de licor e varias cervexas.
Cada vez que pasa unha muller por diante del, o señor bótalle unha ristra de piropos galantes en voz altísima, especialmente ás gordas, que son as que máis lle gustan. Onte chamoulle guapa a unha moza noviña, duns vinte anos, e ela quedou tan contenta que ao pasar ao meu lado non puido evitar dicir en voz alta: “Algo é algo”.
A pesar da traxedia, o home parece feliz. Debeu ser un punto cheo de graza andaluza, cordobesa por máis datos, segundo lle oín contar. A súa perdición, polo que di, foron o licor e as mulleres. Non ten que xuralo. Aínda estando como está, do primeiro non prescinde, por máis que debe saber que clase de bomba mete dentro da cabeza cada vez que bebe. En canto ás segundas, quédanlle os ollos para miralas, o entusiasmo para piropealas e a imaxinación para soñar con elas. Pois non é pouco.
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de xullo de 1996