La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha vez, en Estocolmo, hai xa bastantes anos, asistín cuns amigos á representación dunha obra de Fernando Arrabal. Era en pleno franquismo e o dramaturgo español gozaba daquela dun alto predicamento en toda Europa, en parte porque acababa de xer xulgado en España por un presunto delito de blasfemias. Non recordo da obra outra cousa que había un actor que defecaba materialmente no escenario, o cal me provocou un ataque de risa que a punto estivo de sacarme do teatro para evitar un escándalo. Esta miña actitude deu motivo para que ao final da representación, na casa dun dos amigos que nos acompañaban, tivésemos un amplo coloquio.

Eles empeñábanse en dicir que a obra que acababamos de ver era un exemplo magnífico do que eles entendían por cultura española, opinión que eu non podía compartir por moitas razóns, entre outras porque me negaba a aceptar que o español tivese nada que ver co exceso expresionista, fose este o dos esperpentos de Valle-Inclán, o dos caprichos de Goya ou as defecacións dos actores que representaban a Arrabal. Por suposto, eles tiñan unha visión deformada, claramente pintoresca, de España.

Acórdome de todo isto vendo correr a Induráin na etapa contra reloxo do Tour de Francia. Se non fose polo exceso da súa fortaleza e o poder desmesurado exhibido fronte aos seus máis cualificados rivais, poderiamos dicir que o comportamento do corredor navarro está na cara oposta do que por aí fóra se entende por español. Quen dá esta imaxe é o italiano Chiapucci, fanfarruñeiro, golfo e temperamental, pero non Induráin, que é un home comedido, frío e tranquilo, capaz de planificar a carreira de forma cerebral e sen improvisacións. Ese foi o motivo de que moitos afeccionados españois non soubesen entender o seu intelixente comportamento nas primeiras etapas do Tour.

Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de xullo de 1992.