Onte pola tarde viñeron dous amigos a tratar uns asuntos e, despois de ocuparnos deles, aproveitamos para falar durante un par de horas do que ía saíndo na conversa. Entre outras cousas, das ánimas do purgatorio. Antes era unha crenza xeneralizada; agora supoño que menos. A miña tía Pura, por exemplo, viu tres, todas de xente coñecida. Unha era unha señora do Mosteiro, que lle saíu unha noite á porta da casa e lle pediu que lle encargara nove misas pola alma, pois andaba en pena polo pecado dunha herdanza. Parece que enganara a unha sobriña cun testamento e, aínda que o confesara, tiña que purgar no lume durante algún tempo.
Un dos amigos que viñeron onte á casa, que é cura, dixo que a experiencia del é que en Galicia, en cambio, a xente non cre no inferno. Penso que ten razón. Non resulta fácil crer que haxa un sitio coma ese, onde queiman a xente per in saecula saeculorum. O meu avó, que non era crente, dicía que se el tivese o poder de Deus e fose tan bo coma El, o último que se lle ocorrería sería iso.
A min gústame pertencer a un país onde a xente cre nas ánimas, pero non no inferno. Como di un amigo meu, Galicia é unha terra de dubitativos, na que as persoas só se matan por cousas pequenas, como un marco ou uns carballos, pero nunca por cousas grandes, como a Verdade ou Deus. As ánimas, que están entre o ceo e o inferno, é dicir, no medio, son un exemplo de ambigüidade, como aquel carpinteiro de Ourense que, medindo unha táboa, sentenciou: “mide un pouco máis dun metro escaso”. Da mesma maneira que en París se garda o metro de platino iridiado, en Santiago debían gardar nalgún sitio a medida dese carpinteiro.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de xullo de 1998.