La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Vixigas

Aínda que poucas persoas saben o nome de Rahima Banu, esta muller nacida nunha aldea de Bangladesh hai vinte e sete anos, da que hoxe ninguén sabe onde vive nin que fai, ten un lugariño na historia. Ela foi o último ser humano en padecer a enfermidade das vixigas, iso que en castelán se chama “viruela”, que só no século XX matou máis de trescentos millóns de persoas. Desde entón, é dicir, desde outubro do ano 1975, virus procedentes do corpo desta rapaza, gárdanse en dous laboratorios, un situado en Atlanta, nos Estados Unidos, e outro na localidade rusa de Novosibirsk, en Siberia. Fóra de aí, oficialmente non existen máis virus. Trátase dunha piadosa mentira.

No ano 1989, os servizos secretos británicos advertiron a Margaret Thatcher de que os soviéticos tiñan misiles que apuntaban a distintas cidades do Reino Unido e Estados Unidos, cargados co virus das vixigas. A primeira … Seguir leyendo

Unha folla poética

Onte falei aquí de James Joyce e da ponla que collín hai uns meses na súa tumba, en Zürich. Uns anos antes, estando en Baltimore co escritor catalán Joan Perucho, fomos visitar o cemiterio onde está enterrado Edgar Allan Poe, case no centro da cidade. Mentres permanecemos naquel lugar, vimos uns rapaces, home e muller, que trataban de arrincar unha pedriña da lousa que cobre os restos do escritor. Unha señora que rezaba no mesmo sitio recriminoulles a actitude, que lle debeu de parecer frívola e irreverente.

Non recordo moito máis, a non ser a emoción de Perucho, que me recitou uns versos de memoria e dixo unhas frases poéticas erguendo as mans cara ao ceo nun xesto que el adoita facer con frecuencia. Despois, quedou un momento calado e recollido, movendo os labios en silencio, sen dúbida rezando pola alma do poeta.

Segundo ten contado varias veces por escrito, … Seguir leyendo

Torrente

O luns pola mañá, cando me dispuña a ir ata A Ramallosa para recoller a Torrente Ballester e achegarnos a Baiona para facer a tertulia de cada día, souben que o levaran ao hospital de madrugada. Na casa xa me aclararon que non era nada importante e quedei tranquilo. A verdade é que o sábado comera con el e coa súa familia na casa da Romana, sentados no xardín, e comeu ben, estivo animado e non tiña aspecto de encontrarse mal. Pouco antes, durante o aperitivo, estivemos xogando con Rodrigo, un dos netos, a dicir palabras que empezaran por “m”, que era a letra que o neno levaba gravada na gorra que lle cubría a cabeza. Dixemos varios centos.

A verdade é que desde entón non o volvín ver. Son do parecer de que nos hospitais non convén dar a lata e menos cando unha persoa ten que estar sometida … Seguir leyendo

Un trazo de honradez

Non recordo ben se foi o Roncollo ou o Patita, pois pasaron xa moitos anos e a memoria empeza a moverse entre bancos de néboa, pero calquera daqueles dous rapaces atopou un día un billete de cen pesetas diante do comercio de Manolito Romero, na estrada de Baronzás, e foillo entregar ao mestre na escola. Aos nenos, aquela cantidade de diñeiro parecíanos unha fortuna. Medida en horas de cine, daba para ver cerca de oitenta películas. Se a referencia fosen caramelos, por exemplo, a cifra resultante resultaría astronómica.

Naturalmente, o trazo foi eloxiado como sen dúbida merecía e serviu para que aquel día nos desen unha lección sobre a honradez, unha virtude que debiamos cultivar para converternos o día de mañá en persoas de proveito. A cara de satisfacción do protagonista traducíase no xesto infantil de sacar a lingua e sorrir timidamente.

Onte, durante unha cea, falouse deste bo costume … Seguir leyendo

Un ramiño de flores

Hai xa bastantes anos, despois de escoitar un disco de Gérard Philipe recitando fragmentos de Le petit prince, de Saint-Exupéry, decidín traducir esa obra ao galego. Foi un dos traballos literarios que máis paixón espertaron dentro de min. Recordo moi ben as longas noites de inverno nun pequeno hotel en Viana do Bolo escribindo e reescribindo parágrafos, buscando palabras e comparando traducións.

Despois dediqueime a coleccionar traducións do mesmo libro a outras linguas e fun adquirindo cantos traballos atopei sobreo seu autor. Unha tarde quente dun mes de verán, a casualidade quixo que un crego de Ourense, emigrante en Francia, me presentase a monseñor Montdesert, bispo auxiliar de Lyon e fillo dun profesor de Saint-Exupéry, o mesmo que o bautizara co alcume alusivo ao seu nariz de Pique-la-lune. A conversa foi longa e ilustrativa para min.

Agora leo que unha empresa que fabrica champán vai financiar unha expedición destinada … Seguir leyendo