por amarxedotempo | Jun 20, 2016 | Marxe
Creo que xa teño contado aquí noutra ocasión que o meu pai era un devoto admirador de Rousseau, a pesar do cal o Emilio foi un libro oculto na miña casa, onde compartía caixón pechado con La Celestina, agora sei por que, e El diablo cojuelo, cousa que aínda hoxe non comprendo. No mesmo lugar secreto eu vin un par de veces un libro que se chamaba Mentiras al niño y del niño, que sempre pensei que trataba de min. Quero dicir que desde neno souben que grandes e pequenos se contaban mentiras mutuamente.
Esa é unha das razóns de que non entenda os escrúpulos dos mentiráns. A outra depende do feito de que eu tiven un profesor de relixión que nos aprendía a mentir sen que fose pecado. A fórmula chamábase restrición mental e consistía en mentir coa boca, pero non co pensamento. Creo que todo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 19, 2016 | Marxe
Nin Hitler nin Stalin nin Mussolini son americanos, senón europeos, pero en Europa tendemos a ver os Estados Unidos como un país bárbaro que nin sequera ten nome, pois como sostiña inxeniosamente Salvador de Madariaga, dicir os Estados Unidos de América é como dicir a rapaza loira que vive no terceiro. E non obstante, poucos tópicos están menos fundados que este que pretende convencernos da maldade intrínseca da terra de Lincoln, confundindo determinados aspectos da vida americana, como pode ser unha parte non pequena da súa política exterior, coa vida no interior, que nin sequera a barbarie da pena de morte pode anular ou confundir.
En primeiro lugar, o americano medio adoita ser unha persoa educada e correcta, de trato agradable, que ten unha serie de valores morais frecuentemente ignorados polas persoas que falan con prexuízos. Os que teñan a experiencia de como funciona o mundo universitario ianqui saberán dúas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 18, 2016 | Marxe
No artigo de onte falei aquí dun personaxe de Ourense, carpinteiro de profesión, a quen un cliente da cidade atou un día a un radiador cunha corda de varios metros, para que non puidese ausentarse do traballo antes de darlle fin. Debía ser persoa paciente e algo infeliz, pois andou sempre metido en situacións parecidas, que só se poden explicar polo carácter dun home submiso e pouco firme. Todo isto estaba de acordo coa súa aparencia: pequeniño e delgado, tipo virulillas, moi amable no trato coa xente, sempre disposto a facer favores, a non ser o de rematar as obras empezadas, que niso se comportaba cunha informalidade bastante escandalosa.
Era especialista en esconderse nos portais, incluso debaixo das mesas dos bares, cando divisaba de lonxe a alguén que andaba furioso detrás del por culpa de calquera das súas moitas informalidades. A pesar de todo, chamábano de moitos sitios, pois era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 17, 2016 | Marxe
En Dinamarca, un fabricante de caramelos a punto de quebrar o negocio descubriu que poñéndolle nomes raros ao produto vendía moito máis. A cousa empezou porque un día, buscando algunha innovación que o axudase a saír adiante, elaborou uns caramelos de forma estraña que o seu fillo, cando os viu, bautizou co nome de “Formigas mexonas”. Convertido en rótulo oficial, o éxito chegou de inmediato: as ventas multiplicáronse. O espabilidado do danés seguiu explotando o filón e sacou rapidamente novos nomes.
Os nenos daneses poden chupar agora, e parece que o fan cun entusiasmo proporcional aos beneficios do fabricante, “Cagadas de gaivota” e “Peidos de can”, entre outra dozuras. Como era de esperar, un fabricante español acaba de importar o sistema e xa anuncia, a partir do próximo xaneiro, unha campaña televisiva que ameaza con enchernos a casa de lixo, aínda que só sexa verbal, ás horas punta.
Polo visto, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 16, 2016 | Marxe
Onte, despois de xantar, mentres falabamos de música de jazz á hora do café, alguén interrompeu a conversa e preguntou se cando eu era neno había xeados. Nun primeiro momento, pensei quese trataba dunha broma; despois, sentinme como se debían sentir o meu pai ou o meu avó cando eu lles preguntaba como era posible que no seu tempo non houbese radio nin luz eléctrica. Logo, xa máis tranquilo, recordei o carro do Federico, en Xinzo de Limia, con aquelas tres tapadeiras de aceiro ben pulido, debaixo das cales se atopaban tres grandes cubos metálicos rodeados de barras de xeo, que contiñan unha triple marabilla: nata, fresa e chocolate.
Entre risas, como se aqueles carros brancos dos xeados pertencesená prehistoria e non ao día de antonte, tiven que ir respondendo a moitas preguntas: se os xeados tamén se comían no inverno, como agora; se os daban en tarriña de plástico … Seguir leyendo
