Desde hai unhas semanas, algunhas persoas pregúntanme pola mazá, co mesmo interese e a mesma curiosidade que outros me preguntan con frecuencia polo gato Samuel. A verdade é que non sei que contar, apenas que hai uns minutos, cando volvía da rúa, despois de saudar os cans, fun ata a mazaira para ver como estaba ese meu froito único e solitario. Salvo unha formiga que trepaba por ela, e que lle sacudín dun sopro, atopeina estupendamente, gordiña e medrada, de color verde, medio escondida entre as follas.
Hoxe tivo un bo día, sen as néboas de aí atrás, que supoño non lle debían gustar; fixo algo de sol e caeron unhas pingas de chuvia. O malo é que lle vou ter que aplicar sulfato, cousa que non me gusta, pero dáme a impresión de que vai ser necesario. As follas están tristes, coma se tivesen roña, unha peste que por aquí é bastante frecuente. Chamarei o meu amigo Antonio, que é quen entende de plagas e me aconsella nestas cousas, pois eu, como se pode desprender facilmente de canto vou contando nesta columna, non teño moita idea.
Pensándoo ben, é como se tivese un neno malo e chamase polo médico. Neses casos a ninguén nos gusta que nos receiten inxeccións ou xarabes ou pastillas para os pequenos. Pois iso mesmo é o que me sucede a min co sulfato. Estou seguro de que á miña mazá lle fará tan pouca graza como a unha persoa que se ve obrigada a tomar un comprimido deses que saben mal. Hai, ademais, outro problema: que o día que regale este exemplar único, gustaríame dicirlle ao agraciado ou agraciada que se trata dunha froita de confianza, non sometida a ningunha clase de manipulación química. Se non pode ser así, desde logo, o mundo non anda ben.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de xuño de 1999.