Estou observando o gato, que desde hai uns minutos tratade sorprender un paxariño que anda peteirando miocas no medio da herba. Aplasta o cazador a barriga contra o chan, pon as orellas dereitas e segue con atención os leves movementos da súa presa. Cada vez que esta se move, queda el desconcertado, perdido o esforzo paciente e ben medido de dispoñerse para o asalto final. Entón volve empezar. Supoño que trata de calcular o momento exacto, a distancia propicia que lle convén para papar a vítima.
A defensa do paxaro está na súa propia lixeireza. É tan pouquiña cousa que resulta imprevisible saber en que dirección se vai desprazar. Unhas veces salta para a dereita, outras dá un pequeno rodeo e volve ao sitio onde estaba, outras máis sobe uns poucos centímetros no aire, bate as ás suavemente e póusase de novo.
Hai un instante en que penso que o paxariño está perdido: coa cabeza metida na terra, parece que lle custa arrincar do seu toco o verme que acaba de atopar. É a ocasión do gato, que pon os músculos en tensión, encolle o corpo e lánzase polo aire igual que un tigre. O pardao sálvase polos pelos, non a súa presa, que leva prendida no pico. Nese momento doume conta de que eu estaba a favor do paxaro e en contra do gato, pero que me esquecera da pobre mioca. Seguramente porque é pequena e fea.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de xuño de 1994.