Onte pola mañá, na Casa de América, en Madrid, tiñamos que intervir nunha mesa redonda seis escritores do Expreso da Literatura. A véspera correu o rumor de que un grego, que figuraba no programa, se negaba a compartir a experiencia cunha turca, que tamén estaba anunciada. Deseguida, os alemáns puxeron en marcha toda a súa capacidade persuasiva e conseguiron, segundo nos informaron, que o citado escritor aceptase participar no acto. Cando chegamos, alí se atopaba, falando no patio da entrada coa súa inimiga. Non sei que palabras deberon intercambiar entre eles porque, ao final, a turca desapareceu.
Alarmado por este incidente, comentei o asunto cunha periodista que viaxa con nós no tren e díxome que ela falara con outros escritores potencialmente rivais, como un iugoslavo e un bosnio, e que se atopou con que eran íntimos amigos e que ademais proxectaban facer un libro xuntos. Agora haberá que saber cal é actitudedos croatas.
A verdade é que Europa, vista a través desta experiencia, está chea de conflitos. Unha escritora búlgara comentaba onte que por culpa dela, durante o almorzo, estivera a punto de estralar unha guerra. Compartía mesa cun grego e un macedonio. O primeiro queixouse de que a Macedonia non tiña razón de existir como tal, pois formaba parte de Grecia. Por calmar os ánimos do agresor, a ela ocorréuselle dicir que se búlgaros e macedonios compartían lingua, a tese do grego caía polo seu propio peso. Deste xeito, emparedado entre os dous, o macedonio sentiuse dobremente atacado. Pois se a convivencia non se arranxa entre escritores, a que poden armar os políticos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de xuño de 2000.