Cando escribo esta columna, son as sete da tarde do domingo e tiña que estar case en Lisboa, pero aínda me atopo no Porto. Os despistes se pagan. De xeito que cheguei á estación con media hora de adianto, calculando que era suficiente, pero non se me ocorreu pensar que podía non haber billetes. Polo tanto, non estarei na recepción para coñecer os meus compañeiros, pois o tren que me vai levar ata a capital non parte ata as nove da noite. Mala sorte, aínda que non demasiada. O peor é que me metín nun café para escribir o meu artigo e estou dando a nota. A xente de arredor mira e ri. Vese que Porto non é Nova York.
Con algo de mala uva eu tamén podía rir e facer varios retratos da xente que me rodea, especialmente dun señor delgado como un fío, cos pómulos disparados cara arriba, que non para de ollarme, mentres comenta cousas coa muller que o acompaña. Dela non direi nada e deixarei que sexa a imaxinación do lector quen compoña a pintura.
O café é agradable, incluso polo feito de contar con aire acondicionado. Teñen unha oferta abundante de pasteis, con moita crema. Iso fai que algúns dos clientes enzoufen indecorosamente a boca, mesmo a punta do nariz, de maneira especial un velliño solitario, derostro amable, que se aplica con entusiasmo a liquidar unha cousa enorme, toda branca, difícil de comer sen poñerse feito un desastre, a pesar do manexo constante da servilleta. Seguro que neste momento é feliz, quizais a ración de felicidade de cada día, que tampouco está mal. Ten a cara prácida, de non levar mala vida, e mira para min con naturalidade. Se seguimos así, acabaremos dedicándonos un sorriso.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de xuño de 2000.