Se eu tivese que simbolizar a maldade nun ser humano, non pensaría en ningún dos grandes monstros que encarnaron o mal ao longo da historia, senón nun veciño meu da infancia. Era un vello comecuras, primitivo e vulgar, convencido de que debaixo de cada sotana se escondía un puñal e de que non había crego que non fose senvergonza, luxurioso e lambón. Das monxas escoiteille dicir barbaridades que a decencia me impide repetir. Polas mesmas razóns non repito o que opinaba do Papa.
Ademais de ser anticlerical e volteriano, o tipo aquel era tacaño e avaro. Eu mesmo lle vin planchar moitas veces os billetes, que logo emparedaba coidadosamente entre dous cartóns amarrados cunha goma. Nun buraco que abrira no piso, debaixo do mostrador do comercio de tecidos da súa propiedade, tiña un saco cheo de paquetes como aquel, que pasaba o día contando e recontando.
Non sei se sería un sentimento posterior, pero non teño memoria de que estes fosen os pecados que máis me magoaban dos moitos que lle coñecía a aquel home ruín. O peor era o odio que se desprendía das súas palabras, corroborado sempre por uns ollos pequenos de toupeira, escuros e fríos, auténticamente malvados. Non esaxero se digo que este tipo de maldade intolerante, rancorosa e violenta, vólvese ver polo mundo adiante. Mesmo non estivo ausente da nosa campaña electoral.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de xuño de 1993.