Onte pola noite, cando regresaba de Santiago despois dun día enteiro de reunións, visitas e traballos, na estrada estiven a punto de matar un esquío. O esquío é o mesmo animaliño quen en castelán se chama “ardilla” e que, por certo, en sueco responde polo nome de “ekkore”, unha palabra que nunca me gustou na súa forma escrita, pero que na súa expresión oral, tanto ao dicila como ao escoitala, soa do mesmo xeito que un golpe limpo de cristal, quizais pola musicalidade que lle dá o acento que leva no primeiro “e”. O caso é que, como digo, pouco lle faltou para que lle pasase co coche por riba a un destes bichiños, xusto cando el atravesaba a estrada.
Eu ía naquel momento coa mente en branco, deixándome levar polas puras sensacións do ambiente: a chuvia batendo contra o parabrisas; as nubes a poucos metros do chan; a color verde do campo empardecendo pola chegada rápida da noite… De pronto, o esquío apareceu case diante das rodas, sen moita marxe para evitar esmagalo. Cando saín de España por primeira vez, hai xa moitos anos, pareceume que o que nos separaba de Europa eran estes pequenos animais.
Velos nos parques e nos xardíns de Inglaterra ou de Alemaña ou de Suecia, convertidos na alegría dos nenos, producíame envexa. Pensaba que non era xusto que os rapaces de aquí abaixo non puidesen ter esquíos para xogaren e coidalos. Agora, ignoro por que razón, os bosques de Galicia están cheos deles. Penso que é un bo sinal. O día que se atrevan a penetrar nos parques e convivir coa xente, seremos talvez máis europeos. Ogallá, pois iso significará tamén que seremos algo menos esperpénticos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de xuño de 1998.