por amarxedotempo | May 26, 2016 | Marxe
Un día, hai case douscentos anos, Goethe ía paseando pola cidade alemá de Maguncia e viu como unha multitude exaltada perseguía un home e unha muller, sen dúbida co propósito de linchalos. Eran dous franceses xacobinos, membros, polo tanto, do partido que en Francia impuña o terror naquelas datas, cando a guillotina cortaba cabezas sen parar. Os executados xa non eran só os aristócratas, senón tamén a xente normal. Como consecuencia de tal barbarie, había moitas persoas indignadas en toda Europa.
Esa foi a razón de que aqueles dous franceses estivesen a punto de perder a vida a mans dun grupo de cidadáns enfurecidos polas noticias que chegaban de París. Salváronse porque Goethe, ademais de ser un señor respectado, era tamén un home valente e saíu en defensa deles, enfrontándose á carraxe dos indignados.
Estes non entenderon a conduta do escritor, que lles pareceu inxusta por protexer a uns asasinos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 25, 2016 | Marxe
Non direi o seu nome por varias razóns. Primeiro, porque non lle gardo rancor; segundo, porque a vinganza non me produce pracer; terceiro, porque no fondo lle teño que estar agradecido. Estou falando dun antigo compañeiro de estudos que tiña estatuto oficial de santo: era modoso, rezaba na capela cos ollos cravados no sagrario e non falaba nunca nas filas. Por se fose pouco, mantiña conversas piadosas no recreo, evitaba a murmuración e estudaba moitísimo. Loxicamente, levaba a insignia dos alumnos modelo.
No fútbol, xogabamos en equipos contrarios. El, de defensa; eu, na dianteira; el, con vinte centímetros máis de altura e a proporción equivalente en músculos e peso; eu, menos. Se a estas vantaxes da natureza lle engadimos mal xenio, cólera e rabia, como resultado temos un túzaro. En verdade, así era aquel querubín.
Desde entón, non se me despistan facilmente. A primeira vez que vin o senador Gingrich … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 24, 2016 | Marxe
Onte estiven na Coruña para falarlles aos alumnos dun instituto, o cal non ten nada de especial, pois é algo que fago algunhas veces. A novidade consistiu en que, entre o público, había un grupo de rapaces e rapazas xordomudos. Seguían a charla a través dunha intérprete que estaba no escenario comigo, sentada a uns metros da mesa que ocupaba eu, á miña dereita. Esa circunstancia facía que os estudantes que me entendían nos xestos daquela muller non mirasen para min, senón que estiveran pendentes dela.
Desde o estrado, eu observaba o grupo. A través dos seus rostros podía comprobar que reaccionaban igual que os seus compañeiros, de maneira que rían ao mesmo tempo, puñan a mesma cara de atención cando lles contaba algunha historia de final incerto e amosaban na cara idénticos sinais de interese ou cansazo.
Cando rematei, quedei mirando para unha fermosa rapaza que ocupaba un dos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 23, 2016 | Marxe
Primeiro puxérono nun carro e paseárono pola cidade. Despois cortáronlle a man dereita e logo, cunhas tenazas de ferro ardendo, arrincáronlle unha teta, depois sacáronlle un ollo, e despois cortáronlle a outra man, e logo sacáronlle o outro ollo, e logo a outra teta, e logo o nariz, e odo o corpo llo foron abocando os ferreiros coas referidas tenazas, e fóronlle cortando os pés e cando acabaron con el, aínda lle sacaron o corazón polas costas e botárono fóra da cidade, onde o apedrearon antes de queimalo para aventar finalmente as cinsas. O desgrazado chamábase Juan de Cañamas.
O suceso é certo e está sacado da Crónica de Bernáldez, un dos historiadores de reinado dos Reis Católicos. Castigo tan cruel foille imposto a aquel infortunado porque quixo matar o rei Fernando. O día 7 de decembro de 1492, mentres este saía de presidir uns xuízos, cando se atopaba no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 22, 2016 | Marxe
Onte pola mañá estiven en Padrón, na horta da casa de Rosalía de Castro, para asistir ao acto de entrega do Pedrón de Ouro. A última vez que participei nesta celebración, se mal non recordo, foi no ano que llo concederon a Álvaro Cunqueiro, hai xa bastante tempo, cando o escritor xa estaba moi enfermo. Daquela, sorprendérame que non houbese moita xente, a pesar da simpatía e o prestixio de que gozaba o homenaxeado. Estouno vendo, sentado nunha silla, cun bastón na man, a cara descolorida e facendo comentarios en voz baixa, cheos de humor, consciente de que as glorias e vaidades do mundo, en véspera da morte, non son importantes.
Desta vez, gustoume o aire familiar e algo informal que lle deron ao acto. Despois de todo, os presentes coñeciámonos entre nós. As palabras do presentador, Avelino Abuín de Tembra, leváronme cara a atrás, a unha época na que … Seguir leyendo
