La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Non direi o seu nome porque podería molestarse, pero tiven eu unha veciña, alá polos anos cincuenta, que pasaba por ser unha muller fatal. Vestía roupa cinguida, levaba os labios cubertos por un carmín da color vermella intensa do pementón, gastaba saia tubo apertada como un guante e lucía uns amplos escotes de artista de cine, autenticamente desparramados. Mesmo o cura da parroquia aludiu varias veces desde o púlpito, ben é certo que de xeito velado, á condición de pecadora daquela muller.

Vina hai uns días, de pasada. Conserva o garbo, anda dereita, co orgullo de quen sabe que aínda sería capaz de romper unhas mangas, pero sen o porte desafiante e percherón dos anos mozos. Ía acompañada por unha rapaciña nova, filla dela con toda seguridade: os mesmos ollos, a mesma boca, o mesmo nariz, a mesma cara.

Nada que se parecese, non obstante, ao aspecto provocativo da nai cando era moza. Empezando pola roupa: unha blusa elegante e sinxela, uns vaqueiros ben cortados, máis ben frouxos, e unha discreta cinta branca no pelo. De afeites, nin rastro, pura cariña lavada. Pareceume que a mirada era tamén diferente, azul e prácida, sen lume nin chispas. Supoño que un cura de hoxe carecería de argumentos para poñela na picota. A pesar de todo, estou seguro de que esta mociña podería provocar catástrofes no mesmo ceo.

Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de maio de 1994.