Onte estiven na Coruña para falarlles aos alumnos dun instituto, o cal non ten nada de especial, pois é algo que fago algunhas veces. A novidade consistiu en que, entre o público, había un grupo de rapaces e rapazas xordomudos. Seguían a charla a través dunha intérprete que estaba no escenario comigo, sentada a uns metros da mesa que ocupaba eu, á miña dereita. Esa circunstancia facía que os estudantes que me entendían nos xestos daquela muller non mirasen para min, senón que estiveran pendentes dela.
Desde o estrado, eu observaba o grupo. A través dos seus rostros podía comprobar que reaccionaban igual que os seus compañeiros, de maneira que rían ao mesmo tempo, puñan a mesma cara de atención cando lles contaba algunha historia de final incerto e amosaban na cara idénticos sinais de interese ou cansazo.
Cando rematei, quedei mirando para unha fermosa rapaza que ocupaba un dos primeiros asentos: vin que lle dicía algo a unha compañeira cunha serie de movementos rapidísimos das mans. Tiven a impresión de que lle estaba transmitindo as súas impresións sobre o que eu acababa de dicir. Nese momento sentín o desexo de entrar naquel mundo e comprender. Polos ollos daquela moza pareceume que era un mundo fermoso, diferente, sen dúbida, iluminado con forza por esa marabilla que chamamos intelixencia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de maio de 1996.