Estes días pasados, no transcurso dos actos que se dedicaron a homenaxear a Eduardo Blanco Amor, moitas veces me veu á cabeza unha historia que el mesmo me contou hai tempo e que ilustra bastante ben as complicadas relacións afectivas que mantivo sempre coa súa cidade natal. No ano 1919, con vinte e dous anos cumpridos, o futuro escritor abandona Ourense camiño de América. Marcha humillado e ferido, cesado de forma fulminante do posto de porteiro da Delegación Provincial de Educación.
Antes fora camareiro do mesmo café onde facían tertulia Vicente Risco e outros escritores e artistas a quen el admiraba, pero cos cales non mantiña outra relación que a de servirlles de cando en vez un vaso de auga. E antes aínda, vivira dun salario secreto e vergonzante: fora enchufado por un poderoso cacique local como ama de cría dos nenos acollidos á caridade na inclusa da Deputación.
En 1929, Eduardo Blanco Amor volve triunfante de América, co carné de enviado especial do prestixioso periódico La Nación de Buenos Aires. Despois de dez anos de separación, regresa a Ourense convertido nun señor. Vai vestido de xeito impecable, elegantísimo, orgulloso dos fermosos botíns que calza. Ao chegar á súa cidade, baixa do tren emocionado. De repente, como un xerro de auga fría salta polo aire a voz ronca do Chancas berrando na plataforma: “¡Volveu o Eduardito da Florista. Trae zapatos de puta!”
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de maio de 1993.